Het zijn juist de klanken
die me raken
Meer dan goed bedoelde woorden
Een emotie gevangen
Ik bevangen,
door de muziek zo mooi
Glijdend op de noten
droom ik mijn droom
Een ballad of hardcore
Helende verhalen
Gevoel en ritme laten bepalen
daar waar het verstand ooit ontnam
febr. '09 Aedin
1. De eenzame jongen
Het was gemakkelijk om een verkeerd beeld van hem te krijgen aangezien hij er alles aan deed om het te versterken. Dat hij er goed uitzag was een cadeau van moeder natuur maar de wijze waarop hij zijn leven invulling gaf had hij volledig zelf in de hand.
Zijn natuurlijk charisma werkte als een magneet. Vrouwen én mannen plakten aan hem vast. Hij genoot ervan om het middelpunt van alle aandacht te zijn en speelde die rol met verve; zolang als het duurde. Want, je kon er op wachten, altijd kwam er weer een moment dat hij het verbruide. De relaties die hij was aangegaan werden net zo snel weer afgebroken als hij ze had opgebouwd. "Er mocht geen misverstand over bestaan. Hij was nu eenmaal geen aardig iemand", zei hij dan.
Ik ontmoette hem voor het eerst in het plaatselijke jongerencentrum. Ik was net verhuisd en nieuw in de stad. Het was mijn eerste avondje uit, mijn kennismaking met het nachtleven. Blijkbaar was het verse bloed van een aantrekkelijke geur aangezien ik na een half uur al twee heren om me heen had cirkelen. Er was een plakker bij die niet van wijken wist. Normaal gesproken had ik geen moeite om van me af te bijten maar deze gast had wat teveel gedronken om te begrijpen wat ik bedoelde. Dat was waar Dennis voor het eerst in beeld kwam. Hij zag mijn geworstel en duwde mij een glas bier in mijn handen met de opmerking: “Hey lieverd, hier is eindelijk je drankje”, daarmee de twee heren het sein tot afdruipen gevend. We keken elkaar aan en lazen herkenning in elkaars ogen. Het zou de basis zijn van een intense vriendschap die vanaf deze eerste blik werd gesmeden.
“Wat doet een vrouw van zo’n zeldzame schoonheid in deze wildernis belanden zonder beschermheer ?” vroeg hij. Ik moet toegeven dat ook ik even van het gevaar wilde proeven dat zijn diepe stem me beloofde. Al op jonge leeftijd had ik geleerd om iemands ogen te lezen. Wat ik in zijn blauwe kijkers las deed me in een fractie van een seconde besluiten om deze jongen in mijn hart te sluiten. Ik hervatte me daarom snel en antwoordde: “Wachten op zo’n goddelijke vertoning als jij natuurlijk”. Daarmee was ook de toon gezet van onze vriendschap die vooral gebaseerd was op openheid en directheid, overgoten door een ironische humor die we er beiden op nahielden.
Het was op z’n minst opmerkelijk hoeveel we over elkaar aan de weet kwamen na deze eerste avond. We praatten vrijuit over hoe we in het leven stonden, wat we belangrijk vonden en wat niet maar bovenal over onze jeugd die zoveel overeenkomsten vertoonde. Hij die was grootgebracht in internaten, ik die van het ene pleeggezin naar het andere had gependeld. We hadden aan halve woorden genoeg. Steeds vonden we elkaar in wederzijds begrip.
Na deze eerste avond zagen we elkaar met kortere of langere tussenpozen. We spraken af in restaurants, bij elkaar thuis -onze woonruimtes wisselden regelmatig -, gingen samen stappen en zagen elk genre film met elkaar; zelfs de voorliefde voor B-films deelden we. Steeds als een van ons daar behoefte aan had was een eenvoudig telefoontje genoeg om de ander mee te krijgen.
De vrienden om ons heen zochten vaak iets anders achter onze vriendschap. Gingen er meestal vanuit dat we toch stiekem een seksuele relatie met elkaar hadden. Maar er was nooit ook maar enige sprake van intimiteit op dat vlak. Ik geef toe dat we in het begin heus wel geprobeerd hebben elkaar te versieren. We hielden beiden van de uitdaging en vonden in elkaar een waardig tegenstander. Maar er was altijd een rem die ons weerhield van dat laatste stukje. Vanaf onze eerste onmoeting was er een weten dat onze relatie meer was dan zomaar een korte flirt. We begrepen dat, wilden we niet verspelen wat we bij elkaar vonden, we ons niet op seksueel gebied aan elkaar moesten wagen.
We doorzagen elkaar zoals niemand anders dat kon en wisten dat we van hetzelfde hout gesneden waren.
Duidelijk was dat onze diepe vriendschap ons teveel waard was om op het spel te zetten. Als we er afzonderlijk van elkaar al niet in slaagden om een relatie in stand te houden, hoe zouden we dat dan ooit met elkaar kunnen.
Ik had Dennis twee weken geleden voor het laatst gezien bij hem thuis. We hadden onze nieuwste cd’s aan elkaar laten horen en ondertussen Dennis relatie met Lissa gewikt en gewogen. Daarna was het stil gebleven. Tot vandaag. De eenvoudige woorden op mijn voicemail “Cel (zijn afkorting voor Marcella, een vernoeming naar de moeder van mijn Italiaanse vader die later toch weer niet mijn vader bleek te zijn), ben je thuis, kun je komen ?” vertelden me genoeg. Ik hoorde de gebroken stem en wist dat Dennis me nu nodig had.
Het zou een “naaktsessie” worden. Zo hadden we onze samenkomsten genoemd waarin we de diepte ingingen. Alle shit op tafel gooiden totdat het een grote zooi werd waarna we stukje voor stukje de boel ontrafelden en in de juiste lade onderbrachten. Avonden waarop we alle smuk en maskers van ons afgooiden en volledig onszelf waren. Zo bloot als het maar zijn kon. Dan toonde zich de ware Dennis, de eenzame jongen, die alleen tevoorschijn kwam als we samen waren. Als hij zich veilig en vertrouwd waande. Als hij zijn rol van charmeur en entertainer naast zich neer kon leggen. Zo zag ik hem het liefst.
Snel trok ik mijn leren jack van de kapstok en griste mijn tas van het aanrecht. Ik controleerde nog even of mijn sleutels en gsm erin zaten voordat ik de deur van mijn appartement dichttrok. Geen lippenstift bijwerken of extra make-up controle dit keer. Ik hoefde niet op m’n mooist te wezen vanavond. Mijn vriendje was in nood en ik was benieuwd wat er aan de hand was.
13/7’09 Aedin
Zijn natuurlijk charisma werkte als een magneet. Vrouwen én mannen plakten aan hem vast. Hij genoot ervan om het middelpunt van alle aandacht te zijn en speelde die rol met verve; zolang als het duurde. Want, je kon er op wachten, altijd kwam er weer een moment dat hij het verbruide. De relaties die hij was aangegaan werden net zo snel weer afgebroken als hij ze had opgebouwd. "Er mocht geen misverstand over bestaan. Hij was nu eenmaal geen aardig iemand", zei hij dan.
Ik ontmoette hem voor het eerst in het plaatselijke jongerencentrum. Ik was net verhuisd en nieuw in de stad. Het was mijn eerste avondje uit, mijn kennismaking met het nachtleven. Blijkbaar was het verse bloed van een aantrekkelijke geur aangezien ik na een half uur al twee heren om me heen had cirkelen. Er was een plakker bij die niet van wijken wist. Normaal gesproken had ik geen moeite om van me af te bijten maar deze gast had wat teveel gedronken om te begrijpen wat ik bedoelde. Dat was waar Dennis voor het eerst in beeld kwam. Hij zag mijn geworstel en duwde mij een glas bier in mijn handen met de opmerking: “Hey lieverd, hier is eindelijk je drankje”, daarmee de twee heren het sein tot afdruipen gevend. We keken elkaar aan en lazen herkenning in elkaars ogen. Het zou de basis zijn van een intense vriendschap die vanaf deze eerste blik werd gesmeden.
“Wat doet een vrouw van zo’n zeldzame schoonheid in deze wildernis belanden zonder beschermheer ?” vroeg hij. Ik moet toegeven dat ook ik even van het gevaar wilde proeven dat zijn diepe stem me beloofde. Al op jonge leeftijd had ik geleerd om iemands ogen te lezen. Wat ik in zijn blauwe kijkers las deed me in een fractie van een seconde besluiten om deze jongen in mijn hart te sluiten. Ik hervatte me daarom snel en antwoordde: “Wachten op zo’n goddelijke vertoning als jij natuurlijk”. Daarmee was ook de toon gezet van onze vriendschap die vooral gebaseerd was op openheid en directheid, overgoten door een ironische humor die we er beiden op nahielden.
Het was op z’n minst opmerkelijk hoeveel we over elkaar aan de weet kwamen na deze eerste avond. We praatten vrijuit over hoe we in het leven stonden, wat we belangrijk vonden en wat niet maar bovenal over onze jeugd die zoveel overeenkomsten vertoonde. Hij die was grootgebracht in internaten, ik die van het ene pleeggezin naar het andere had gependeld. We hadden aan halve woorden genoeg. Steeds vonden we elkaar in wederzijds begrip.
Na deze eerste avond zagen we elkaar met kortere of langere tussenpozen. We spraken af in restaurants, bij elkaar thuis -onze woonruimtes wisselden regelmatig -, gingen samen stappen en zagen elk genre film met elkaar; zelfs de voorliefde voor B-films deelden we. Steeds als een van ons daar behoefte aan had was een eenvoudig telefoontje genoeg om de ander mee te krijgen.
De vrienden om ons heen zochten vaak iets anders achter onze vriendschap. Gingen er meestal vanuit dat we toch stiekem een seksuele relatie met elkaar hadden. Maar er was nooit ook maar enige sprake van intimiteit op dat vlak. Ik geef toe dat we in het begin heus wel geprobeerd hebben elkaar te versieren. We hielden beiden van de uitdaging en vonden in elkaar een waardig tegenstander. Maar er was altijd een rem die ons weerhield van dat laatste stukje. Vanaf onze eerste onmoeting was er een weten dat onze relatie meer was dan zomaar een korte flirt. We begrepen dat, wilden we niet verspelen wat we bij elkaar vonden, we ons niet op seksueel gebied aan elkaar moesten wagen.
We doorzagen elkaar zoals niemand anders dat kon en wisten dat we van hetzelfde hout gesneden waren.
Duidelijk was dat onze diepe vriendschap ons teveel waard was om op het spel te zetten. Als we er afzonderlijk van elkaar al niet in slaagden om een relatie in stand te houden, hoe zouden we dat dan ooit met elkaar kunnen.
Ik had Dennis twee weken geleden voor het laatst gezien bij hem thuis. We hadden onze nieuwste cd’s aan elkaar laten horen en ondertussen Dennis relatie met Lissa gewikt en gewogen. Daarna was het stil gebleven. Tot vandaag. De eenvoudige woorden op mijn voicemail “Cel (zijn afkorting voor Marcella, een vernoeming naar de moeder van mijn Italiaanse vader die later toch weer niet mijn vader bleek te zijn), ben je thuis, kun je komen ?” vertelden me genoeg. Ik hoorde de gebroken stem en wist dat Dennis me nu nodig had.
Het zou een “naaktsessie” worden. Zo hadden we onze samenkomsten genoemd waarin we de diepte ingingen. Alle shit op tafel gooiden totdat het een grote zooi werd waarna we stukje voor stukje de boel ontrafelden en in de juiste lade onderbrachten. Avonden waarop we alle smuk en maskers van ons afgooiden en volledig onszelf waren. Zo bloot als het maar zijn kon. Dan toonde zich de ware Dennis, de eenzame jongen, die alleen tevoorschijn kwam als we samen waren. Als hij zich veilig en vertrouwd waande. Als hij zijn rol van charmeur en entertainer naast zich neer kon leggen. Zo zag ik hem het liefst.
Snel trok ik mijn leren jack van de kapstok en griste mijn tas van het aanrecht. Ik controleerde nog even of mijn sleutels en gsm erin zaten voordat ik de deur van mijn appartement dichttrok. Geen lippenstift bijwerken of extra make-up controle dit keer. Ik hoefde niet op m’n mooist te wezen vanavond. Mijn vriendje was in nood en ik was benieuwd wat er aan de hand was.
13/7’09 Aedin
Abonneren op:
Posts (Atom)