Connie vroeg zich af of haar chaise longue, die zichtbaar leed onder het gewicht van Angela en Betty, weer in het juiste model zou terugveren.
De vraag die Betty zojuist had gesteld was in de lucht blijven hangen en wachtte op een antwoord.
'Waarom ik niet meer mee ga sporten...uhm ja...' Connie knabbelde op de binnenkant van haar wang.
Zou ze hun het echte verhaal vertellen of moest ze iets verzinnen ?
'We missen je', zei Angela. Ze trok haar gebreide beenwarmers omhoog die prompt weer afzakten.
'Je bent flink afgevallen.' Betty's blik gleed over haar lichaam als was het iets smerigs.
Hun sportoutfits in alle gradaties roze kleurden Connies huispak nog grijzer.
Een half jaar geleden hadden ze elkaar voor het eerst ontmoet toen ze hun kinderen uitzwaaiden aan het raam van groep 1. De overtollige kilo’s, waar ze geen van drieën last van hadden, schepten een band. Na een aantal koffieuurtjes waarin ze meermaals hadden verzucht dat het toch eigenlijk goed zou zijn als ze iets aan sport zouden doen, hadden ze het plan opgevat om een sportclubje op te richten. Sindsdien togen ze iedere donderdagochtend naar de wijksporthal. Ze noemden zich "De ABC-tjes" en hadden een heus reglement opgesteld:
- roze sportkleding verplicht;
- minimum gewicht 90 kilo;
- na het sporten verplicht snoepen.
Ze hadden een hoop lol samen. Iedere week bedacht een van hen wel weer een ludieke actie. Zo hadden ze het kleedlokaal al eens beplakt met plaatjes van strakke lichamen. Een andere keer hadden ze honderdvijftig zakjes chips in een van de kleedkasten gepropt. Het laatste idee was van Betty geweest. Ze had een tas met het getal 22 erop voor hun neus gehouden. De opdracht was om deze te vullen met tweeëntwintig dingen die op de een of andere manier te maken hadden met lijnen. Zo staken ze de draak met andermans strijd om de kilo’s.
Dit waren haar vriendinnen, ze hadden recht op de waarheid, besloot Connie.
'Oké, goed', begon ze, 'de laatste keer dat ik mee ben geweest is er iets gebeurd.'
'Je bedoelt dat Betty en ik toen in gevecht waren om dat zakje paprikachips', onderbrak Angela, 'dat was maar voor de nep hoor.'
'Weet ik', zei Connie geïrriteerd. 'Nee, ik wilde iets lekkers uit de kast halen en voelde ineens een felle zweepslag op mijn billen. Ik draaide me om en daar stond ze, in de deuropening, in een baan van licht.
'Wie stond daar ?' Betty’s ongeloof klonk door in haar vraag.
'Zij, de SM-dame.'
'Es-Em dame ?', herhaalde Angela.
'Ja, ze had zo’n leren pakje aan en een zweep in haar handen. Het was net een verschijning.' Connie sprak steeds zachter.
Het bleef stil in de kamer.
Betty pakte de weegschaal uit de 22-tas. 'Ga er eens op staan', beval ze Connie.
De wijzer wiebelde op en neer bij vierentachtig.
'Zie je, wat ik al dacht, je bent niet zwaar genoeg meer.'
'Jammer', merkte Angela nog op voordat ze samen met Betty het huis verliet.
16/2'10 Aedin
Geïnspireerd door deze foto
Voor de februariopdracht van Fantasierijk
De put van verlies
De weerspiegeling in het water staarde hem aan. Hij kneep met zijn vingers in zijn handpalmen en mompelde: 'Ik ben het zelf die ik zie.'
Dit ging best goed. Dan kon hij ook de volgende stap zetten. Hij boog nog iets verder voorover, zette zijn handen aan zijn mond en riep zo hard hij kon: 'Davide.' De naam weerklonk steeds zachter om hem heen. Ik ben het zelf die ik hoor, als een mantra herhaalde het zich in zijn hoofd.
De druk rond zijn slapen nam toe. Het was alsof hij zijn ademhaling niet meer bij kon houden. Abrupt draaide hij zich om en zakte door zijn knieën. Zijn rug zocht houvast tegen de wand van de put. Hij boog zijn hoofd achterover en liet het rusten op de rand. De stenen brachten verkoeling in zijn nek.
Het was zijn beurt om met mamma mee te gaan. Davide zou pappa helpen in de tuin.
De eerste keer had hij het maar vreemd gevonden om niet samen met zijn broer op stap te gaan. Mamma had gezegd dat ze niet altijd maar alles samen konden doen.
Hij had huilend achter het raam gestaan toen Davide met pappa mee ging naar het voetballen. Hij mocht de volgende keer mee. Pas toen begon hij het leuk te vinden. Als je alleen was met pappa of mamma kreeg je meteen antwoord op je vragen en hoefde je niet op je beurt te wachten om iets te vertellen. Je maakte spannende dingen mee die je daarna aan je broer kon vertellen.
Uitgezwaaid door pappa en Davide vertrokken mamma en hij op de fiets om boodschappen te doen. Hij vertelde honderduit. Er was ook zoveel te zien onderweg. Soms onderbrak mamma hem en riep ze: 'Kijk uit, blijf langs de kant fietsen.'
In de winkel kochten ze allemaal lekkere dingen. Hij zocht de snoepjes uit. Davide had hem van tevoren ingefluisterd welke hij graag wilde. Bij de slager kreeg hij een stukje worst.
'Laat me eens goed kijken', zei de kassajuffrouw, 'vandaag is het de beurt van... Luca.'
Zijn ingehouden zucht ontsnapte in zijn: "Ja". Hij vond het vreselijk als ze hem met zijn broer verwarden.
Na de boodschappen wilde mamma nog even naar de schoenenwinkel. Hij voelde zich ineens heel raar.
'Ik heb zo’n buikpijn mamma', klaagde hij.
'Ach jongen toch', zijn moeder keek hem aan, 'je ziet ook helemaal bleek. Hoe kan dat dan ?'
'Ik weet het niet mamma, maar ik wil gewoon terug naar Davide.'
Mamma twijfelde even maar liep toen toch naar hun fietsen.
De weg terug was niet leuk. Hij wilde maar één ding, zo snel mogelijk naar huis. Hoe dichter hij in de buurt kwam, hoe heftiger de buikpijn. Toen ze het erf opreden riep hij Davides naam. Het bleef vreemd stil. Hij gooide zijn fiets aan de kant en rende naar de put. Mamma kwam hem achterna.
'Davide, Davide, neeeeee.' De echo van zijn schreeuwen klonk nog lang na.
Hij stond op. Het was tijd om terug te gaan. Er restte hem nog slechts één opdracht.
Het was de eerste keer sinds lange tijd dat hij weer bij de put op het erf van zijn ouders was. Bang als hij was dat de nachtmerries, die hem in zijn jeugd zo hadden getergd, weer opnieuw zouden beginnen, had hij de bewuste plek steeds vermeden.
Hij wist, als hij in het water keek zou hij Davide zien. Als hij zijn naam riep zou hij Davides stem horen. De put maakte de herinnering aan zijn broer haast tastbaar. Het gaf hem de neiging om erin te springen en hem vast te pakken, hem terug te halen. Ze waren zo sterk met elkaar verbonden geweest, dat het hem jaren had gekost om te leren hoe zijn eigen weerspiegeling eruit zag, hoe zijn eigen echo klonk.
Het was op dit punt in zijn leven dat hij zich er klaar voor voelde om de laatste horde te nemen. Hij draaide zich om en boog zijn hoofd opnieuw in de put.
'Je hebt gewonnen, tweelingbroertje van me. Jij durfde over de rand van de put te lopen. Ik niet. Ik heb voor altijd verloren. Ooit zal ik je volgen. Maar nu… nu moet ik verder. Dag Davide, ik hou van je.'
Hij schraapte zijn keel en ritste zijn windjack dicht toen hij over het erf naar de auto liep die aan de overkant van de weg geparkeerd stond. Een autodeur klapte open en een klein jochie rende op hem af. 'Pappa, pappa, heb je dat gezien, daarachter in de lucht, een straaljager.'
'Nou, dat had ik willen zeggen', mokte het tweede jongetje dat op hem toe liep.
15/2'10 en 14/3'10 Aedin (herschreven in de Collegezaal)
30/11'09 Aedin (eerste versie)
Uit haar rol gevallen
Hij vond het geldverknoeierij om een werkster in te huren. Ze had het wel eens voorgesteld. Hij had haar recht in haar gezicht uitgelachen: "En dan ga jij zeker met je luie kont op de bank hangen. Jij wilde toch zo’n groot huis. Nou, dan zorg jij ook maar dat het gepoetst wordt."
Maar zij had deze tempel nooit gewild. Alsof ze daar ooit inbreng in had gehad.
Ze stapte met haar rechtervoet in de kous. Haar roodgelakte teennagels piepten door het fijne stof heen. Het was een extra mooie; glanzend zwart met een pastillemotief.
Terwijl ze aan de panty trok, bewoog ze haar heupen beurtelings op en neer om de naad strakker aan te trekken. Niets zo vervelend als een lubberend kruis, zeker wanneer je geen slipje droeg.
O-benen had ze volgens hem.
"Erfenis van je moeder", zei hij dan, "net als je rimpelachtige huid."
Hij vond haar niet mooi, dat liet hij haar iedere dag wel even merken. Het ergste vond ze het als hij haar belachelijk maakte waar anderen bij waren. Dan wist ze zich geen houding te geven. Gisteren nog had ze een blik van schaamte gezien bij haar vriendin toen hij tegen haar zei: "Zie je nu hoe mooi zo’n kort rokje met laarzen staat als je zo’n lange slanke benen hebt als Edith. Maar ja, dat gaat bij jou nooit meer lukken."
Het zwart leren minirokje lag al klaar op het bed, de rode pumps stonden eronder. De pruik, sieraden, het jasje, alles lag binnen handbereik. Ze verkoos het om haar werkkleding thuis al aan te doen. Zo kon ze alle tijd nemen voor de transformatie. Ieder kledingstuk dat ze aantrok, ieder detail dat ze toevoegde liet haar zelfvertrouwen groeien.
Volgens hem was ze een labiel iemand en zo dom als het achtereind van een varken. Als ze er maar voor zorgde dat het eten klaarstond als hij thuiskwam en het huis schoon was. Op seksueel gebied verlangde hij helemaal niets van haar. Ze sliepen in aparte kamers. Ze had niet de indruk dat er een ander in het spel was. Vreemd genoeg was hij van haar afhankelijk. Hij had iemand nodig om tegenaan te schoppen. Dat was waar zij in het spel kwam. Ze hoefde het niet in haar hoofd te halen om ooit te bedanken voor die rol. Hij had er wel voor gezorgd dat hij een sterke troef in handen had waardoor ze geen scheiding durfde aan te vragen. Hij zou er alles aan doen om ervoor te zorgen dat ze haar zoon nooit meer te zien zou krijgen. Een risico dat ze niet wilde nemen.
Ze verheugde zich er op om straks nog even wat te kunnen bijkletsen met haar collega’s.
"Collega’s." Ze had niet verwacht dat het haar zo’n fijn gevoel zou geven om dat woord in de mond te nemen. Met zijn collega’s had ze nog nooit kennisgemaakt.
"Je zou alleen maar alles voor me verzieken met je domme opmerkingen", had hij tegen haar gezegd toen ze had gevraagd waarom ze nooit mee mocht naar feestjes van de zaak.
Hij had op zijn werk het beeld in het leven geroepen dat zij een zieke vrouw was.
"Och, in feite ben je dat toch ook", was zijn verklaring. Ze hoorde hem nog lachen toen hij dat zei.
Hij was een gewiekste man. Als advocaat werd hij gevreesd. De meeste van zijn zaken won hij. Soms, als hij in een goede bui was, sprak hij wel eens over zijn werk met haar. Het maakte hem niet uit wat zijn klanten uitgevreten hadden, als hij ze maar kon vrijpleiten.
"Het is net als een schaakspel schatje", zei hij dan.
"Je moet je tegenstander altijd een aantal stappen voor zijn. Verwacht het onverwachte. Wees op elke zet bedacht."
Maar meestal vertelde hij haar niets. Mensen die geen opleiding hadden genoten vond hij achterlijk, niet de moeite waard.
Als Brian wel eens mopperde over school was zijn advies: "Je wilt toch zeker niet dezelfde fout als je moeder maken en voor altijd zo stom blijven."
Ze bekeek zichzelf uitgebreid in de spiegel en schikte wat aan de beugelbh zodat er wat meer decolleté zichtbaar werd. Het Cleopatra kapsel gaf haar een harde, toch sexy uitstraling.
De wekkerradio gaf aan dat het 23:28 uur was. Het was tijd om naar haar werk te vertrekken. Wat begonnen was als het onderdeel van een zorgvuldig uitgedacht plannetje was langzamerhand een onmisbare uitlaatklep geworden. Ze werd gewaardeerd door de klanten en verstond haar vak. Ja, ze was er goed in.
Vandaag was een speciale dag. Ze had er lang op gewacht.
Geheel volgens de stijl van haar leermeester had ze enkele maanden geleden de netten al uitgezet. Brian had haar wegwijs gemaakt op de computer en uitgelegd hoe Hyves werkte. Na wat stoeien had ze ontdekt dat je ook een nepprofiel kon aanmaken.
Ze had niet lang hoeven zoeken. Je kon gewoon de naam van het bedrijf ingeven en zien wie er lid was. Zo was ze al snel in contact gekomen met Gwen, trainee bij het advocatenkantoor. Vier maanden was ze nu zijn hyvesvriendje en ze hadden al heel wat berichtjes gewisseld. Ze had zijn volledige vertrouwen wist ze. Hij vertelde haar alles. Toen ze hem het idee aan de hand had gedaan om het halfjaarlijkse mannenuitje van de zaak eens een hele andere invulling te geven was hij meteen enthousiast geweest.
"Mag het ook een beetje pikant zijn?", had ze hem gevraagd.
Natuurlijk had hij daar ja op geantwoord.
"Dan moet je echt eens naar Maison du Cleo gaan", had ze hem geadviseerd.
Ze knoopte haar trenchcoat, die tot haar knieën reikte, dicht en liep de trap af naar de inpandige garage. Zoals ze had verwacht was Erik door een taxi opgepikt. De Jaguar blonk haar tegemoet. Ze wierp een blik over haar schouder en keek naar het huis, waar zoveel van haar leven inzat. Het voelde haast alsof ze afscheid nam. Morgen zou ze opnieuw kennismaken. Dan zou alles anders zijn.
Haar dans, de striptease, ze had het met meer vuur en passie uitgevoerd dan ooit. Vooral de mannen op de eerste rij raakten niet uit gefloten. Ze hadden er steeds verhitter uitgezien, op één man na die lijkbleek bleef zien. Zelfs toen ze op zijn schoot was beland, haar borsten in zijn gezicht had geduwd en een lapdance ten beste had gegeven, was er geen kleur op zijn wangen gekomen.
In zijn oor had ze de sensuele woorden gefluisterd: "Schatje, lach eens in de camera, je speelt de hoofdrol in mijn film. Over een half uurtje is de première op Youtube."
6/2'10 Aedin
Geïnspireerd door de maanduitdaging "wraak" van CdlC
Abonneren op:
Posts (Atom)