Connie vroeg zich af of haar chaise longue, die zichtbaar leed onder het gewicht van Angela en Betty, weer in het juiste model zou terugveren.
De vraag die Betty zojuist had gesteld was in de lucht blijven hangen en wachtte op een antwoord.
'Waarom ik niet meer mee ga sporten...uhm ja...' Connie knabbelde op de binnenkant van haar wang.
Zou ze hun het echte verhaal vertellen of moest ze iets verzinnen ?
'We missen je', zei Angela. Ze trok haar gebreide beenwarmers omhoog die prompt weer afzakten.
'Je bent flink afgevallen.' Betty's blik gleed over haar lichaam als was het iets smerigs.
Hun sportoutfits in alle gradaties roze kleurden Connies huispak nog grijzer.
Een half jaar geleden hadden ze elkaar voor het eerst ontmoet toen ze hun kinderen uitzwaaiden aan het raam van groep 1. De overtollige kilo’s, waar ze geen van drieën last van hadden, schepten een band. Na een aantal koffieuurtjes waarin ze meermaals hadden verzucht dat het toch eigenlijk goed zou zijn als ze iets aan sport zouden doen, hadden ze het plan opgevat om een sportclubje op te richten. Sindsdien togen ze iedere donderdagochtend naar de wijksporthal. Ze noemden zich "De ABC-tjes" en hadden een heus reglement opgesteld:
- roze sportkleding verplicht;
- minimum gewicht 90 kilo;
- na het sporten verplicht snoepen.
Ze hadden een hoop lol samen. Iedere week bedacht een van hen wel weer een ludieke actie. Zo hadden ze het kleedlokaal al eens beplakt met plaatjes van strakke lichamen. Een andere keer hadden ze honderdvijftig zakjes chips in een van de kleedkasten gepropt. Het laatste idee was van Betty geweest. Ze had een tas met het getal 22 erop voor hun neus gehouden. De opdracht was om deze te vullen met tweeëntwintig dingen die op de een of andere manier te maken hadden met lijnen. Zo staken ze de draak met andermans strijd om de kilo’s.
Dit waren haar vriendinnen, ze hadden recht op de waarheid, besloot Connie.
'Oké, goed', begon ze, 'de laatste keer dat ik mee ben geweest is er iets gebeurd.'
'Je bedoelt dat Betty en ik toen in gevecht waren om dat zakje paprikachips', onderbrak Angela, 'dat was maar voor de nep hoor.'
'Weet ik', zei Connie geïrriteerd. 'Nee, ik wilde iets lekkers uit de kast halen en voelde ineens een felle zweepslag op mijn billen. Ik draaide me om en daar stond ze, in de deuropening, in een baan van licht.
'Wie stond daar ?' Betty’s ongeloof klonk door in haar vraag.
'Zij, de SM-dame.'
'Es-Em dame ?', herhaalde Angela.
'Ja, ze had zo’n leren pakje aan en een zweep in haar handen. Het was net een verschijning.' Connie sprak steeds zachter.
Het bleef stil in de kamer.
Betty pakte de weegschaal uit de 22-tas. 'Ga er eens op staan', beval ze Connie.
De wijzer wiebelde op en neer bij vierentachtig.
'Zie je, wat ik al dacht, je bent niet zwaar genoeg meer.'
'Jammer', merkte Angela nog op voordat ze samen met Betty het huis verliet.
16/2'10 Aedin
Geïnspireerd door deze foto
Voor de februariopdracht van Fantasierijk
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
0 reacties:
Een reactie posten