Ze straalde een en al vrouwelijkheid uit, was sexy en had de mooiste billen. Althans, als ze enkele mensen om haar heen moest geloven. Ze groeide door de aandacht van de mannen om haar heen. Ze zag de blikken, de goedkeuring in hun ogen en voelde zich zelfverzekerder dan ooit. Ze werd gewaardeerd als collega, men zag haar graag als vriendin. Er was veel liefde om haar heen. Haar leven was op orde. Nu ze op haar sterkst was of leek te zijn, kwam het kleine meisje ineens om de hoek kijken. Wie was zij ?
Het kleine meisje speelde het liefst met jongens. Ze klom graag in bomen, ze bouwde hutten, ze voetbalde. Haar moeder zei het zo vaak: 'Aan jou is een jongen verloren gegaan.' Haar leven ging in een stroomversnelling. Ze moest heel snel leren om groot te zijn. Zoveel zekerheden die steeds wegvielen, teveel onstabiele factoren die haar leven beheersten. Kleine meisjes waren een makkelijk slachtoffer voor grote boze mensen. Er kon mee gespeeld worden. Ze konden als inzet worden gebruikt voor ingewikkelde spelletjes die alleen volwassenen begrepen. Dat deed pijn. Omdat er niemand was om pleisters te plakken bedacht ze een spel dat je ook in je eentje kon spelen: verstoppertje.
Eerst dacht ze dat als zij de anderen niet zag de anderen haar ook niet zagen. Al snel kreeg ze in de gaten dat alleen je eigen ogen afdekken niet werkte. Ze vond verstopplekken waar niemand haar kon zien tenzij je de lichtschakelaar wist te vinden. Ze werd steeds beter in dit spel. Totdat er iemand kwam die hield van duisternis en nachtogen bleek te hebben. Hij vond haar overal. Al haar verstopplekken werden ontdekt.
'Uitkomen', riep hij.
En dat deed ze. Als een vrouw die het leven aankon, standvastig, zelfverzekerd en krachtig. Het kleine meisje kon geen pijn meer worden gedaan want ze was er niet meer. Niemand die haar nog zocht nu er zo’n mooie vrouw tevoorschijn was gekomen. Het spel was uitgespeeld. Toch, was het dat? Zat het kleine meisje niet stiekem nog ergens verborgen? Had ze misschien een vermomming aangenomen om daarmee iedereen op een dwaalspoor te brengen ?
De zelfverzekerde vrouw begon steeds vaker achterom te kijken. Eerst met teveel woede waardoor haar blik vertroebeld was. Ze was te boos over de pijn die het kleine meisje was aangedaan. Dat had haar weggejaagd. Later keek ze te snel en te achteloos, met een halve blik over haar schouder. Dan was het meisje maar weg, niets aan te doen. Pas toen ze begon te beseffen wat ze was kwijtgeraakt, begon het echte speurwerk.
Ze keek heel lang achterom met ogen die alles zouden zien. Ze volgde het spoor en ontdekte alle plekken waar het meisje ooit was geweest. Een route met diepgetrokken sporen, een hobbelig pad dat zelfs voor een stabiele en sterke vrouw als zij moeilijk begaanbaar was. Ze zag de valkuilen die het meisje hadden verwond.
Ondertussen was het flink gaan regenen. Verdriet, bewondering, begrip, het daalde allemaal op haar neer. Onweer barstte los en trok vele bomen omver. Hoe moeilijk het ook was, ze zette de tocht voort, volhardend als ze was. Al kostte het al haar kracht, ze moest en zou het meisje terug vinden. Zoals altijd gold ook nu: hoe harder je zoekt hoe minder je zult vinden.
Toen ze ging zitten op een omgevallen boomstronk, haar ogen even sloot en accepteerde dat het zo was als het was voelde ze een zachte tik op haar schouders. Ze keek op, haar blik was nog een beetje wazig. Enkele meters voor haar zag ze een klein meisje langzaam weglopen. Ze gebaarde met haar smalle kinderhandje. De vrouw begreep.
De meeste mensen zagen haar zoals ze was. Een krachtige vrouw met een vleugje arrogantie. Slechts enkelen bemerkten de verandering, iets wat er voorheen niet was geweest. Het was net alsof er achter de rug van de vrouw af en toe een meisje tevoorschijn kwam, als speelde zij verstoppertje. Toch dit meisje wilde gevonden worden. Ze had een nieuwe variant op het spel bedacht. Ze kon ook zelf 'uitkomen' roepen. Alleen op veilige momenten, dat wel.
4/5'09 Aedin
Abonneren op:
Posts (Atom)