In mijn puberteit werd ik gevangen genomen door muziek. Vrijwillig gaf ik me over en op diepe, zware tonen zweefde ik heel wat jaren weg. Totdat ik ontdekte dat ik onderweg het kind was verloren. Jarenlang zocht ik, maar hoe kon ik haar ooit nog terugvinden als ik niet meer wist wie ze was?
Al die tijd waaiden halve verhalen naar me toe. Steeds opnieuw verfrommelde ik ze. Ze schreeuwden zo hard: "Schrijf ons", dat ik ze uiteindelijk niet meer kon negeren.
"Eentje dan", dacht ik.
Iedere letter die ik schreef bracht een stukje van het kind terug.
Ik wil haar nooit meer kwijtraken, dus blijf ik de verhalen schrijven die me in snelle dan wel langzame ritmes en op de meest prachtige noten ingefluisterd worden.