Het was in de zomer ná Inez dat ik haar leerde kennen. Zoals er met alles vanaf 16 mei 2015 een vóór en een ná Inez was. Ik had mezelf een doel gesteld die zomer en dat was een tour langs de beste ijszaakjes van Zuid-Limburg, per auto want ik had al genoeg afgezien, daar hoefde niet ook nog het beklimmen van de Limburgse heuvels aan toegevoegd te worden. Minstens tien ijszaken moest ik bezoeken tijdens mijn tour. Als ik mezelf niets zou opleggen om te ondernemen, zouden zelfs mijn bed en bank mij uitkotsen na drie weken zomervakantie. Ik voelde me nog steeds ellendig. En dus werd het iets met ijs. Want ijs was waar ze in alle Amerikaanse series en films naar grepen als het mis ging. Grote potten ijs werden leeggelepeld, al was het midden in de nacht. Daarna voelde iedereen zich altijd beter. Omdat mijn leven de laatste tijd veel weg had van een Amerikaanse soapserie zou ijs ook mij gaan helpen. Ik wist het zeker. En zo strandde ik in Vijlen in de plaatselijke dorpskroeg omdat je van al dat ijs ook dorst kreeg en de krokante notencoupe met chocoladesaus en de bosvruchten yoghurtcoupe me nog niet beter hadden laten voelen. Ik had een Wieckse Witte nodig.
Ik stopte bij café Het Gouden Bosuiltje. Er hing een bord buiten waarop beloofd werd dat ze vijftig verschillende soorten bier in huis hadden. Een belofte waar ik geen weerstand aan kon en wilde bieden. Bij binnenkomst werd ik aangegaapt door de Vijlense locals die gezamenlijk aan een tafeltje bij elkaar zaten als was de rest van het café gereserveerd voor toeristen zoals ik, compleet met bermuda en zonnebril. Het meubilair in Het Gouden Bosuiltje was minstens dertig jaar geleden aangeschaft. Omdat je op de stoelen nog steeds prima kon zitten en de tafels nog steeds vier poten hadden, was er blijkbaar geen enkele reden geweest om ook maar iets aan het interieur te veranderen. Ik nam plaats aan een tafeltje bij het raam waar uit hun bruine plastic potten gegroeide planten om het hardst streden om het laatste stukje zicht naar buiten te ontnemen. In het tafelblad was ‘fuck joe’ gekrast. Typisch dat ‘fuck’ bijna nooit fout gespeld werd. Ik keek zoekend om me heen in de hoop daarmee personeel achter de bar tevoorschijn te kunnen toveren. Net toen ik bedacht dat ik nog niets van goud had kunnen ontdekken in dit bosuiltje kwam ze tevoorschijn. Bovenop haar geblondeerde blonde krullen deed een goudkleurige haarklem alle moeite om ontdekt te worden. Grote gouden oorringen hielden haar gezicht in evenwicht. Ik hield van zilver. Ze droeg een t-shirt dat meer v-hals had dan de designer ooit bedoeld kon hebben toen hij dit shirt ontwierp. Alle spanning over wat er onder het shirt zou zitten was al bij voorbaat weggenomen. Ik schatte cup E. Ze had geluk dat ik van kleine borsten hield.
“Zeg het maar."
Ik keek naar de appeltjesgroene kauwgom die tussen ieder woord door haar mond rolde.
Ze bekeek de paars gelakte nagel van haar ringvinger alsof daar mijn antwoord op geschreven stond. Toen ik niet antwoordde keek ze mij aan. Haar bruine ogen waren omrand met groene mascara.
Alles wat Inez was, was zij niet. Inez kon je op ieder willekeurig moment van de dag naar een auditie van een Dior commercial sturen. Het enige wat de regisseur zou zeggen was: “Perfect, niets meer aan doen”.
Zij, wier naam ik weldra te weten zou komen, was wat ik nodig had, besefte ik op dat moment. Meer nog dan de Wieckse Witte die ik bij haar bestelde.
Ze heette Whitney, dat wist ik al na pils nummer twee. Tegen de tijd dat ik aan de Hoegaarden begon, had ze me al gevraagd of ik bij het einde van haar dienst met haar mee naar huis wilde gaan. Dit ging te gemakkelijk. Bij Inez had het iets meer dan een half jaar geduurd voordat ze mijn naam en haar huis in een en dezelfde zin noemde. Ook dat was een reden dat ik op Whitney’s aanbod inging.
Whitney woonde twee straten verder in een huis dat van haar oma was geweest.
“Ze zijn een aandenken aan mijn oma, ik kan ze niet wegdoen”, zei ze en verschikte het gehaakte kleedje op de stoel die ons later die nacht de perfecte ronding bood voor een standje wat ik al lang niet meer uitgeprobeerd had.
“Ik spaar kauwgum”, zei Whitney, "dat is mijn grote hobby, mijn passie." Ik dacht aan Stimorol en Freedent pakjes, aan de kleuren van de wikkels en de verpakkingen en kon me er iets bij voorstellen.
“Wacht, ik laat het je zien”.
Ze opende een kast en haalde er een fotoalbum uit. Ik verwachtte foto’s te zien van haar verzameling. Ze sloeg het album open. Achter een plastic hoesje zag ik vijf rijen met opgedroogde stukjes kauwgum in allerlei tinten geel. Ze verzamelde op kleur, zo werd me duidelijk. De volgende bladzijde rook naar Hubba Bubba, de roze. Ze bladerde door het album en wees op sommige stukjes alsof het kiekjes uit haar jeugdjaren waren. “Deze was van een fietser op de Cauberg. Hij spuugde zijn kauwgum net naast me op de grond. Dat was geluk hebben. Hij was nog vers, ik hoefde hem niet los te krabben.”
“Kijk, en de stukjes op deze bladzijde heb ik allemaal verzameld in Maastricht”. Dat iemand zo trots kon zijn op iets wat doorgekauwd en uitgespuugd was.
“Ik zit nu op driehonderdenvier stukjes”.
Ik nam het album uit haar handen, klapte het dicht en kuste haar. Haar groene kauwgum bevond zich nu in mijn mond en proefde nog verrassend fris. Ze trok me mee naar de bank waar ik al snel ondervond dat het beklimmen van de Limburgse heuvels helemaal niet zo’n zware beproeving was als ik had verwacht.
‘s Ochtends sloop ik het huis uit met haar kauwgomverzameling onder mijn arm geklemd.
Een aantal uren later dreef het album in de Maas. Inez had gezegd dat ik een klootzak was die maar voor één ding deugde: vrouwen pijn doen. Het werd tijd dat ik dat nu eindelijk zelf eens onder ogen ging zien.
21/8/'16 Aedin
2 reacties:
Prachtig, vooral de verrassende wending op het einde!
Dankjewel!
Een reactie posten