“Alleen om te herstellen, pa. Daarna kun je weer gewoon naar je eigen huis terug.”
“Ja ja, ik weet het.”
Het raam bood uitzicht op een groot stuk braakliggend
terrein. Net zoals de rest van het kamertje niets om vrolijk van te worden. Zijn
nieuwe omgeving voelde als een dodencel.
"Ga maar", ik red me hier wel", zei hij tegen Frank. Meteen had hij spijt van de bitse toon.
"Ga maar", ik red me hier wel", zei hij tegen Frank. Meteen had hij spijt van de bitse toon.
“Oké pa, als je het zeker weet. Ik zie je dan toch morgen.”
De manier waarop zijn zoon naar buiten liep, hij wist zich
duidelijk geen raad met de hele situatie. Frank keek nog eens om waarop hij
kort zijn duim omhoog stak en glimlachte in een halfslachtige poging zijn zoon
gerust te stellen.
“Nou nou, meneer Franssen, het is toch me toch allemaal wat.
Zit u goed zo, heeft u nog wat kussens nodig? Over een uurtje brengen we u naar
de eetzaal. Kunt u kennismaken met de anderen. Dat zult u vast leuk vinden. Zo
kom maar, wat meer rechtop. Stukken beter toch zo hè? Ik ben overigens Tineke. Bent
u al een beetje gewend aan uw nieuwe omgeving? Ja, het is ook niet niks hè.”
Hij had willen antwoorden dat hij niet doof was en dat hij
geen zin had om kennis te maken met wie dan ook, dat hij niet rechtop wilde
zitten en dat hij Leo heette. Maar hij zweeg en knikte, hoopte dat Tineke
Trompetter de boodschap zou begrijpen en hem met rust zou laten.
“Als er iets is, drukt u maar op het knopje. Dat hebben ze u
al uitgelegd toch?”
“Ja”, hij knikte en sloot zijn ogen. De moeheid die hij
wilde simuleren overviel hem nu ook echt. Bijwerking van de lading medicijnen
die hem vanaf vorige week waren voorgeschreven. Hij, die tot dan toe enkel aspirine
in zijn medicijnkastje had staan. Dat en Sperti. Een kerngezonde vierenzeventiger, tot vorige week. Dat hij een van de gelukkigen was die een aneurysma hadden
overleefd, had hij dan ook mede te danken aan zijn uitstekende conditie.
Hij hoorde Tineke de kamer uitstampen. Ze riep nog iets maar
zijn gedachten dwaalden weg.
De eerste confrontatie met de eetzaal deed hem het besluit nemen dat hij voortaan op zijn kamer zou eten.
“Daar is nog een mooi plekje voor u, vindt u ook niet meneer
Franssen? Tussen mevr. Linssen en mevr. Frijns.”
Sanne, het jongste personeelslid waar hij vandaag mee kennis had gemaakt, draaide met een grote zwaai zijn rolstoel en parkeerde hem precies op de vrije plek.
Sanne, het jongste personeelslid waar hij vandaag mee kennis had gemaakt, draaide met een grote zwaai zijn rolstoel en parkeerde hem precies op de vrije plek.
“Nou, kijk eens aan, fijn tussen de vrouwen. Zit u goed zo? Dan ga ik de soep voor u halen.”
Waarom werden er vragen aan hem gesteld als er geen antwoord
op werd verwacht? Waarom werd hij behandeld alsof hij beslissingsonbevoegd was?
Dit was dus precies wat hij altijd gevreesd had hoe het er aan toe zou gaan. Alsof je verstand ook verzorging nodig had. Ja,
misschien voor mevrouw Linssen hier naast hem, die half in haar bord soep hing.
Hij bestudeerde de rest van zijn tafelgenoten. Mevrouw
Frijns was druk in gesprek met de heer naast haar. Hij ving iets op over champignons
en asperges. De vrouw schuin tegenover hem had haar gezicht naar beneden gewend. Oftewel
ze bestudeerde de vloer oftewel ze sliep. Haar haren hadden een mooie witte
glans. Alsof ze voelde dat ze begluurd werd, draaide ze haar hoofd omhoog en
keek hem aan. Hij knipperde even met zijn ogen. Dat kon toch niet?
“Champignonsoep, dat lust u toch wel?” Voordat hij antwoord
kon geven, kreeg hij een bord soep voorgezet.
Hij keek even opzij waarna zijn ogen weer teruggevoerd
werden naar de overkant. Ze had inmiddels ook een bord soep gekregen en was druk
met haar lepel in de weer. Had ze hem niet herkend? Had hij zich dan vergist?
Kwam het door de medicijnen?
Opnieuw keek ze hem aan. Hij zag geen herkenning bij haar.
Hij zag niet de blik die hij vroeger zo vaak gezien had en die hem menige nacht
onrustig had doen slapen, niet wetende wat te doen. Marte.... hoeveel jaar had hij haar
nu niet gezien? Veertig jaar, hij had de rekensom snel opgelost. Hij kon zich
vergissen, misschien was ze het niet.
Mevrouw Frijns stootte hem aan waardoor hij soep morste op
het tafelkleed.
“Jij bent nieuw hier, is het niet? Ik ben Annie Frijns.”
“Ik ben hier sinds gisteravond. Leo Franssen, aangenaam.”
Hij stak haar zijn hand toe. Ze konden zeggen wat ze willen maar slechte
manieren had hij nog steeds niet. Marte had hem ooit galant genoemd. Die opmerking had toen zo bijzonder geklonken dat het hem nooit had losgelaten.
Zou hij Annie de vraag kunnen stellen die hem bezighield
sinds hij zijn overbuurvrouw in de ogen had gekeken? Hij kon het natuurlijk ook aan haar zelf vragen. Zou het
echt Marte zijn? Ineens leek zijn verblijf hier een godsgeschenk. Het had zo
moeten zijn, dat kon niet anders. Dat ze elkaar juist hier opnieuw tegen
kwamen. Al die jaren van spijt zou hij nu misschien kunnen wegpoetsen. Eindelijk
doen wat hij nooit.., tenminste als zij…
“Zometeen krijgen we een lekker stukje vis, Leo. Het is
vrijdag vandaag. Vlees hoeft voor mij niet zo, maar vis...” Buurvrouw Annie maakte
een zwaaiende beweging met haar hand. Alleen de woorden “jammie jammie”
ontbraken nog.
Hij boog zich wat dichter naar de tafel. “Marte, ben jij
dat?”
Ze keek hem aan en legde haar lepel neer. Haar ogen, nog steeds even helder. Ze was mooi
oud, hoe kon het ook anders.
Ze lachte naar hem en knikte: “Marte, ja.”
Annie stootte hem weer aan. “Dat is Marte Goossens. Zo
jammer. Prachtige vrouw maar zo dement als een deur.”
Alsof hij met zijn rolstoel achterover de trap af tuimelde.
Hij voelde het bloed uit zijn gezicht wegtrekken. Het kortstondige geluksmoment
dat hij gevoeld had op het moment dat hij Marte had herkend, wervelde door
zijn lichaam, niet wetende waar te ontsnappen.
“Mijn baby, hij heeft honger. Mijn baby, hij heeft
honger.” Marte was ineens beginnen te schreeuwen.
Sanne kwam met een pop aangerend. "Rustig maar Marte, hier is je baby."
Marte begon de pop uitgebreid te wiegen, drukte kussen op het hoofd en fluisterde "Stil maar mijn Leo, stil maar, ik hou toch van je”.
Marte begon de pop uitgebreid te wiegen, drukte kussen op het hoofd en fluisterde "Stil maar mijn Leo, stil maar, ik hou toch van je”.
“Nou, zei Annie, dat is nu ook toevallig. Nu hebben we hier
ook nog een echte Leo. Kijk maar uit dat jij dadelijk niet op haar schoot ligt”.
Er werd gelachen aan tafel.
Hij hoorde enkel de woorden naklinken die hij zo gehoopt had
ooit te horen. Ze kwamen te vroeg, de tijd te laat, maar ze waren voor hem en hij nam ze aan ook.
“Ik ook van jou Marte.”
Voorbij de woorden had altijd al de liefde op wacht gelegen.
29/5/'15 Aedin. Geïnspireerd door "Old Money" van Lana Del Rey, "Jóga" - Björk, uitvoering Ane Brun en zoveel meer...
Voorbij de woorden had altijd al de liefde op wacht gelegen.
29/5/'15 Aedin. Geïnspireerd door "Old Money" van Lana Del Rey, "Jóga" - Björk, uitvoering Ane Brun en zoveel meer...