"Nou, wat gaan jullie daaraan doen, heb je me soms niet gehoord?" De pisvlek zat op de broek van vieze Henk die nu op een antwoord stond te wachten. Shit, wat kon ze zo snel bedenken?
Ze richtte haar blik omhoog, onderdrukte een zucht en gaf het antwoord waar Henk vast niet op zat te wachten.
"Meneer Schulten, u doet vast iets verkeerd. Het kan niet dat de box of spirits het niet doet."
"Kan niet, kan niet, dat rotding doet het niet, hoor je wel wat ik zeg, stomme muts?"
Henk gooide de doos met een flinke zwaai over de toonbank waar deze met een plof voor Angela’s Uggs op de grond terecht kwam. De deksel klapte eraf, veertjes dwarrelden door de lucht en een kralenketting rolde over de laminaatvloer.
"Ik eh, ik zal even met de bazin bellen."
Zie je wel, dacht Angela, ze wist wel dat zoiets zou gebeuren, net als ze alleen in de winkel stond. Ze konden van haar toch ook niet verwachten dat ze de boel hier in haar eentje kon draaien.
Nee, dat kon je ook niet verwachten van Angela, een eerstejaars stagiaire die veel liever in de nagelsalon van haar tante stage had willen lopen. Maar dat had haar mentor niet goed gevonden.
"Jij moet eens een ander pad inslaan Angela", had ze gezegd, "dat is goed voor je ontwikkeling. Ik weet een leuke stageplek voor je. Het is bij een kennis van me. Ze heeft een new age winkel."
"Een nieuw eetsj winkel?", had Angela verbaasd uitgeroepen.
"Jaha, let maar op. Je zult er veel leren."
Er zat niets anders op dan te doen wat de mentor zei en zo kwam het dat Angela nu al twee maanden in Eternal Mystic werkte en iedere dag thuiskwam met kleren die stonken naar de wierook.
Angela wist het zeker, de geur tastte zelfs haar nagels aan want de roze nagellak met pareltjes die anders wel twee weken hield vertoonde nu na enkele dagen al barsten. En alsof dat nog niet genoeg was, was er ook nog vieze Henk die iedere week voor haar toonbank stond weg te stinken.
De eerste keer dat Angela hem zag had ze nog medelijden met hem gehad. Hij had haar verteld over zijn vrouw die was gestorven na een langdurig ziekbed. De tweede keer, toen hij hetzelfde verhaal opnieuw vertelde met nog wat extra details, was het medelijden al een stuk minder geweest en de derde keer had het plaatsgemaakt voor irritatie.
Angela’s bazin Desie die ongelofelijk veel geduld had met Henk en geen spoortje van ergernis of irritatie vertoonde, had hem na de engeltjes en de heilzame stenen uiteindelijk de box of spirits verkocht met de belofte dat hij hiermee zijn vrouw absoluut zou terugzien. De box of spirits was een soort schoenendoos, helemaal zwart met aan de zijkant twee kijkgaatjes. Eerst moest je allerlei kleine spulletjes in de doos doen. Dierbare herinneringen aan de overledene. Daarna moest je stilte om je heen creëren, heel sterk denken aan je geliefde en door de doos kijken. Je zou hem of haar dan kunnen zien en contact kunnen maken.
Angela vond het de grootste onzin die ze ooit gehoord had. Te belachelijk voor woorden. Maar ze hoopte dat Henk in het bedrieglijke ding de mooiste plaatjes van zijn vrouw zou zien zodat hij nooit meer een voet in deze winkel hoefde te zetten.
Na drie dagen was die hoop finaal de bodem ingeslagen toen Henk met zijn box of spirits onder de arm geklemd beklag kwam doen. Desie had hem nieuwe instructies gegeven en na wat gemopper en het hele verhaal over zijn vrouw voor de vierde keer te hebben moeten aanhoren, verliet Henk in een spoort van oud zweet de winkel.
"Ik vertrouw jou de winkel toe Angela, ik weet dat je het kunt", had Desie vanochtend gezegd. "Het is maar voor een aantal uurtjes, ik moet écht even naar die beurs toe."
Hoe kon ze dat nu zeggen. Ze wist niks van deze hele shitwinkel. Wist zij veel waar al die stenen, geurtjes en andere zooi voor diende. Ze hoopte maar dat niemand haar iets zou vragen. En dát was tot nu toe gelukt want ze had de hele ochtend nog geen klant gezien. Waar ze geen rekening mee had gehouden, was dat Henk voor haar neus zou staan. Uitgerekend nu.
Ze toetste het gsm-nummer in van haar bazin.
"In plaats van mijn vrouw zie ik een of andere vent in die doos", schreeuwde Henk. "Rob, heet hij, en hij zegt steeds dat hij zijn dochter wil zien. Ik ken geen Rob, en hoe moet ik nu weten wie zijn dochter is? Ik wil mijn vrouw zien en niet een of andere spierbundel die vol plakplaatjes zit. Een gek met een hartje in zijn nek…"
"Hallo met Desie", klonk het door de telefoon. "Hallooo…"
Angela had de hoorn op de toonbank gegooid en was zelf eronder gedoken. Met alle onderdelen van de box in haar handen schoot ze weer omhoog.
"Henk, zet die doos in elkaar, snel, roep dat beeld van die man op."
Angela had nog nooit zoveel daadkracht getoond.
"Ben je gek of zo. Heb je me niet begrepen. Ik wil die vent niet ik moet mijn vrouw zien", schreeuwde Henk nog steeds.
"Henk, doe gewoon wat ik zeg verdomme", schreeuwde nu ook Angela.
"Die man, ik denk dat het mijn vader is."
"Je vader? Wat moet ik met je vader?"
"Ja, dat weet ik toch niet", beet Angela terug.
"Nou stil dan, dit werkt alleen met absolute stilte", Henk hing half over de toonbank, de lucht was ondraaglijk, en drukte zijn brillenglazen tegen het deksel.
"Rob, laat je zien, hier is je dochter." Henk prevelde de zin steeds opnieuw alsof hij de rozenkrans bad.
Minuten verstreken waarvan Angela later zou vertellen dat het zeker een uur duurde eer Henk haar de doos toeschoof en haar beval om te kijken.
Angela pakte haar haren in een staart vast en trok met haar andere hand de doos dichter tegen haar gezicht. Minuten verstreken waarvan Henk later zou vertellen dat het slechts enkele seconden duurde eer Angela uitriep:
"Ik zie een oude vrouw die zegt dat ze Truus heet en haar man wilt zien. En wat een vreselijke permanentkop heeft ze."
"Mijn Truus, mijn Truus, oh god oh god, je hebt mijn Truus gezien", jubelde Henk.
Het was voor het eerst dat Angela hem zag lachen.
Desie zou later aan iedereen vertellen dat ze ooit een hele bijzondere box of spirits verkocht had. Eentje die twee mensen voor altijd aan elkaar verbonden had.
Aedin 16/3’11