Hubba Bubba in de Maas , at 21.8.16, in Labels: humor, korte verhalen, liefde, meisje, verlies

Wat zij omschreef als een hobby, zou ik enkele minuten later als afwijking bestempelen.

Het was in de zomer ná Inez dat ik haar leerde kennen. Zoals er met alles vanaf 16 mei 2015 een vóór en een ná Inez was. Ik had mezelf een doel gesteld die zomer en dat was een tour langs de beste ijszaakjes van Zuid-Limburg, per auto want ik had al genoeg afgezien, daar hoefde niet ook nog het beklimmen van de Limburgse heuvels aan toegevoegd te worden. Minstens tien ijszaken moest ik bezoeken tijdens mijn tour. Als ik mezelf niets zou opleggen om te ondernemen, zouden zelfs mijn bed en bank mij uitkotsen na drie weken zomervakantie. Ik voelde me nog steeds ellendig. En dus werd het iets met ijs. Want ijs was waar ze in alle Amerikaanse series en films naar grepen als het mis ging. Grote potten ijs werden leeggelepeld, al was het midden in de nacht. Daarna voelde iedereen zich altijd beter. Omdat mijn leven de laatste tijd veel weg had van een Amerikaanse soapserie zou ijs ook mij gaan helpen. Ik wist het zeker. En zo strandde ik in Vijlen in de plaatselijke dorpskroeg omdat je van al dat ijs ook dorst kreeg en de krokante notencoupe met chocoladesaus en de bosvruchten yoghurtcoupe me nog niet beter hadden laten voelen. Ik had een Wieckse Witte nodig.

Ik stopte bij café Het Gouden Bosuiltje. Er hing een bord buiten waarop beloofd werd dat ze vijftig verschillende soorten bier in huis hadden. Een belofte waar ik geen weerstand aan kon en wilde bieden. Bij binnenkomst werd ik aangegaapt door de Vijlense locals die gezamenlijk aan een tafeltje bij elkaar zaten als was de rest van het café gereserveerd voor toeristen zoals ik, compleet met bermuda en zonnebril. Het meubilair in Het Gouden Bosuiltje was minstens dertig jaar geleden aangeschaft. Omdat je op de stoelen nog steeds prima kon zitten en de tafels nog steeds vier poten hadden, was er blijkbaar geen enkele reden geweest om ook maar iets aan het interieur te veranderen. Ik nam plaats aan een tafeltje bij het raam waar uit hun bruine plastic potten gegroeide planten om het hardst streden om het laatste stukje zicht naar buiten te ontnemen. In het tafelblad was ‘fuck joe’ gekrast. Typisch dat ‘fuck’ bijna nooit fout gespeld werd. Ik keek zoekend om me heen in de hoop daarmee personeel achter de bar tevoorschijn te kunnen toveren. Net toen ik bedacht dat ik nog niets van goud had kunnen ontdekken in dit bosuiltje kwam ze tevoorschijn. Bovenop haar geblondeerde blonde krullen deed een goudkleurige haarklem alle moeite om ontdekt te worden. Grote gouden oorringen hielden haar gezicht in evenwicht. Ik hield van zilver. Ze droeg een t-shirt dat meer v-hals had dan de designer ooit bedoeld kon hebben toen hij dit shirt ontwierp. Alle spanning over wat er onder het shirt zou zitten was al bij voorbaat weggenomen. Ik schatte cup E. Ze had geluk dat ik van kleine borsten hield.

“Zeg het maar."
Ik keek naar de appeltjesgroene kauwgom die tussen ieder woord door haar mond rolde.
Ze bekeek de paars gelakte nagel van haar ringvinger alsof daar mijn antwoord op geschreven stond. Toen ik niet antwoordde keek ze mij aan. Haar bruine ogen waren omrand met groene mascara.
Alles wat Inez was, was zij niet. Inez kon je op ieder willekeurig moment van de dag naar een auditie van een Dior commercial sturen. Het enige wat de regisseur zou zeggen was: “Perfect, niets meer aan doen”.
Zij, wier naam ik weldra te weten zou komen, was wat ik nodig had, besefte ik op dat moment. Meer nog dan de Wieckse Witte die ik bij haar bestelde.

Ze heette Whitney, dat wist ik al na pils nummer twee. Tegen de tijd dat ik aan de Hoegaarden begon, had ze me al gevraagd of ik bij het einde van haar dienst met haar mee naar huis wilde gaan. Dit ging te gemakkelijk. Bij Inez had het iets meer dan een half jaar geduurd voordat ze mijn naam en haar huis in een en dezelfde zin noemde. Ook dat was een reden dat ik op Whitney’s aanbod inging.

Whitney woonde twee straten verder in een huis dat van haar oma was geweest.
“Ze zijn een aandenken aan mijn oma, ik kan ze niet wegdoen”, zei ze en verschikte het gehaakte kleedje op de stoel die ons later die nacht de perfecte ronding bood voor een standje wat ik al lang niet meer uitgeprobeerd had.
“Ik spaar kauwgum”, zei Whitney, "dat is mijn grote hobby, mijn passie." Ik dacht aan Stimorol en Freedent pakjes, aan de kleuren van de wikkels en de verpakkingen en kon me er iets bij voorstellen.
“Wacht, ik laat het je zien”.
Ze opende een kast en haalde er een fotoalbum uit. Ik verwachtte foto’s te zien van haar verzameling. Ze sloeg het album open. Achter een plastic hoesje zag ik vijf rijen met opgedroogde stukjes kauwgum in allerlei tinten geel. Ze verzamelde op kleur, zo werd me duidelijk. De volgende bladzijde rook naar Hubba Bubba, de roze. Ze bladerde door het album en wees op sommige stukjes alsof het kiekjes uit haar jeugdjaren waren. “Deze was van een fietser op de Cauberg. Hij spuugde zijn kauwgum net naast me op de grond. Dat was geluk hebben. Hij was nog vers, ik hoefde hem niet los te krabben.”
“Kijk, en de stukjes op deze bladzijde heb ik allemaal verzameld in Maastricht”. Dat iemand zo trots kon zijn op iets wat doorgekauwd en uitgespuugd was.
“Ik zit nu op driehonderdenvier stukjes”.
Ik nam het album uit haar handen, klapte het dicht en kuste haar. Haar groene kauwgum bevond zich nu in mijn mond en proefde nog verrassend fris. Ze trok me mee naar de bank waar ik al snel ondervond dat het beklimmen van de Limburgse heuvels helemaal niet zo’n zware beproeving was als ik had verwacht.

‘s Ochtends sloop ik het huis uit met haar kauwgomverzameling onder mijn arm geklemd.
Een aantal uren later dreef het album in de Maas. Inez had gezegd dat ik een klootzak was die maar voor één ding deugde: vrouwen pijn doen. Het werd tijd dat ik dat nu eindelijk zelf eens onder ogen ging zien.

21/8/'16 Aedin

Ik eerst van jou , at 19.2.16, in Labels: korte verhalen, liefde, sensueel

~Derde prijs ELLE schrijfwedstrijd~

Het gaatje in die ene spijkerbroek,  waar je bent en hoe je beweegt. De manier waarop je praat als je enthousiast bent of gespannen. Welke schoenen je draagt, dat je vorige week naar de kapper bent geweest, de mooie ring die geen trouwring is. Elk detail van jou prent ik in en weeg ik af. Is het voor mij bestemd of is het gewoon jij? Ik hou van gewoon jij maar ik wil je zo graag voor mij.

Je doet en praat toch zeker heel anders tegen mij dan tegen ieder ander. Die zwarte blouse heb je vanochtend speciaal voor mij aangetrokken; je wilde er op je best uitzien. En òf dat is gelukt. Je oogopslag, je lach, die horen toch zeker bij iemand die verliefd is. Dat ik je tegenkwam vandaag, dat was niet toevallig.

Toch?

In de uren van de nacht droom ik je dicht bij me. Het moet wel dat jij op dat moment ook aan mij denkt, dat jij net als ik dat verlangen voelt dat pijn doet in je buik. Als je zo sterk aan iemand denkt kun je immers tijd en plaats overbruggen. Ja, dat moet het zijn.

Dan heb je vast de nooit gesproken woorden gehoord die ik tegen je sprak. De aanrakingen op je huid gevoeld, daar waar ik je nooit heb aangeraakt. Heb je dan niet gehoord dat ik aan je vroeg of je me een teken wilt geven? Of je alsjeblieft op de een of andere manier aan me duidelijk wilt maken dat jij die aantrekkingskracht ook voelt.

Want weet je, ik durf je deze brief niet te schrijven. Nog niet.

De voor jou gereserveerde woorden houden zich verstopt in de ballads van mijn playlist in de hoop dat je ze ooit zult vinden. Tot het zover is, mag ik jou dan verdomde leuk vinden? Aan jou denken op momenten dat jij heel misschien ook aan mij denkt? Mij warmen aan de warmte van jouw lichaam als ik het weer eens een keertje heel koud heb? Met mijn handen over jouw armen strijken omdat me dat gewoon zo lekker lijkt. Jouw gezicht dichter naar het mijne voelen komen en jouw lippen op de mijne voelen waar iedere volgende eerste kus nog lekkerder smaakt dan de vorige. Mag ik de knoopjes van je blouse wat verder openmaken als ik daar zin in heb? Mag ik jouw blote huid tegen de mijne voelen? Jou horen zeggen dat je me zo mooi vindt. Jouw kussen op plekken op mijn lichaam voelen waarvan ik niet wist dat ze kusbaar waren. Mag ik tot die tijd ’s ochtends naast jou wakker worden, je slaapgeur opsnuiven en verrast zijn dat je van alle bedden waar je had kunnen landen, in het mijne bent beland?

En misschien, als je het goed vindt, mag ik dan alvast een beetje van je houden? Zodat, als jij dan op een dag zegt: ‘Ik hou van jou”, ik dan kan zeggen: “Ik eerst van jou”.

15/1/'16 Aedin

Geschreven naar aanleiding van een wedstrijd:

Hartverscheurend mooie liefdesbrief
Wie: ELLE Magazine
Schrijf een liefdesbrief van rond de 500 woorden. Aan je huidige liefde, je toekomstige liefde, je eerste liefde, een verloren liefde, een oude vlam, een fantasieminnaar, een prins(es) op het witte paard, een idool… Zo een die de ontvanger nog jarenlang zou bewaren en absoluut niet achteloos zou laten rondslingeren omdat de brief bijvoorbeeld niet terugdeinst voor pikante voorstellen, zo een die hartveroverend overtuigt en de achteloze lezer in katzwijm doet vallen.

Breathtaking , at 27.10.15, in Labels: dichtsels, liefde, muziek, sensueel

Breathing you in on the rhythm of a rap
Breathing you out on the sigh of a slow dance
If only I was your refrain
Breathtaking music it would be

27/10/15 Aedin