Dacht hij nu echt dat ze gekke Henkie was of zo. Ze boog zich dichter naar haar beeldscherm en las de e-mail opnieuw, langzamer nu. Het stond er toch echt. Dit was belachelijk. Ze werd gewoon gebruikt. Hij moest niet denken dat ze zijn persoonlijke inkoopster was. Ze had hier toch echt een andere functie.Tijdens het eerstvolgende functioneringsgesprek zou ze het gaan aankaarten. Nee, beter nog, ze zou deze week zelf een gesprek inplannen. Ze moest dit niet pikken, dan zou hij alleen maar meer van dit soort verzoeken bij haar neerleggen. Ze had net haar jaarcontract binnen maar als dit de normale gang van zaken was bij een familiebedrijf dan was dat jaar wat haar betrof na een maand al om.
Zonder eerst de verschillende programma’s een voor een af te sluiten, schakelde ze in twee klikken de hele computer uit. Als dit was wat hij van haar wilde dan ook maar nu en meteen. Ze nam de company creditcard uit haar bureaulade, plukte haar GSM, de firmapas en een appel van het bureau en gooide ze in haar tas. Terwijl ze haar kantoor afsloot riep ze naar haar collega die aan het eind van de gang zat:
"Sabine, ik ben weg, moet voor Van Helden inkopen doen. Tot morgen."
"Meid, tot morgen. Shop ze."
Ze parkeerde haar auto op de duurste parkeerplaats die de stad rijk was. Ze zou hem een mooie declaratie onder de neus duwen. Toen het parkeerbonnetje onder de ruit lag en ze haar auto afsloot besefte ze pas de consequentie van haar overhaaste woedeactie. Daar stond ze nu. Naar welke winkel moest ze in hemelsnaam gaan. Wat zou een jongen van vierentwintig leuk vinden?
Doe maar een horloge of iets dergelijks, had in de mail gestaan.
Het mag wat kosten. Een bul krijgen op je vierentwintigste is tenslotte niet niks. Van Heldens minachting voor iedereen lager geschoold dan universitair samengevat in één zin.
Had ze niet eerst wat beter moeten informeren wat voor een vent die zoon van Van Helden eigenlijk was. Was hij modern? Iets wat ze zich niet kon voorstellen als ze zich Van Helden voor de geest haalde in zijn ultieme streepjespakken. Het mocht wat kosten, maar hoeveel was ‘wat’?
De recalcitrante bui die was losgebarsten vanaf het lezen van de e-mail, bleek nog lang niet overgewaaid. Een horloge zou het worden, en wat voor eentje, besloot ze.
Ze zette koers richting de meest exclusieve juwelier die de stad rijk was.
"En dan hebben we nog deze serie."
De verkoper was al een dik kwartier bezig met het tonen van horloges. Hij leek niet op zijn plek in deze winkel. Ze had verwacht een meisje aan te treffen in een kokerrokje die een groot gedeelte van haar salaris achterliet op haar eigen werkplek, of op zijn minst gesponsord zou worden om als uithangbord te fungeren voor de fonkelende ringen en armbanden uit de winkel. In plaats daarvan stond hier een juweelloze jongen van bijna twee meter lang, in een spijkerbroek en t-shirt, die weliswaar alle tijd voor haar nam maar niet uitstraalde veel zin te hebben in zijn baan.
De jongen – wanneer begon je een jongen man te noemen, hij leek toch maar een paar jaar jonger dan zij - had haar niet vreemd aangekeken toen ze had uitgelegd dat ze een horloge zocht voor de zoon van haar baas.
"Ik denk dat hij van exclusief, duur en degelijk houdt", had ze er aan toegevoegd.
Blijkbaar was het de normaalste zaak van de wereld dat vrouwen hier kado’s kwamen uitzoeken voor zonen van bazen. Zij daarentegen had hem omgelovig aangekeken toen hij haar vroeg of ze een horloge uit de serie beneden of boven 10.000 euro wilde uitzoeken.
"Bestaan er werkelijk horloges duurder dan 10.000 euro?"
Zijn lach die haar liet besluiten hem toch maar man te noemen, had deze hele belachelijke opdracht bijna de moeite waard gemaakt.
"Kan ik met deze company creditcard betalen?" Ze legde haar pasje op de toonbank.
De jongen die je man mocht noemen pakte het pasje, keek haar doordringend aan en zei toen breedlachend: "Ik heb de indruk dat u op zoek bent naar iets heel speciaals."
Als twee compagnons in een juwelencomplot hadden ze vervolgens een gouden horloge uitgezocht dat niet misstaan zou hebben om de arm van een zeventigjarige playboy die samen met zijn vriendin van amper twintig een vakantie doorbracht op zijn jacht in Monaco.
De dagen na de exclusieve aankoop bekoelde de boosheid die haar onverschrokken daad had aangewakkerd enigszins. Toen Van Helden zei dat het wat mocht kosten, kon hij nooit bedoeld hebben dat er 8599 euro van zijn company card zou worden afgeschreven. Een company card die was gekoppeld aan zijn privé-rekening. Wat zou zijn vrouw hiervan zeggen? Nou ja, in het ergste geval zou haar contract niet worden verlengd. Zeker was dat ze niet meer zou hoeven te shoppen voor de gezinsleden van Van Helden. Er was er waarschijnlijk eentje die blij was met het dure kado en dat was Van Heldens zoon.
Op donderdagochtend, een week na de e-mail - Van Helden had nu vast al een uitdraai van de uitgaven van de company card op zijn bureau liggen -, belde hij haar op of ze even tien minuten tijd voor hem had. Binnen tien minuten kon je iemand prima vertellen dat zijn contract werd beëindigd en het kantoor uitsturen voordat de emoties te hoog opliepen.
"Hallo Emma", begroette Van Helden haar.
Ze keek naar de rijzige man die naast hem stond. Strak in pak maar onmiskenbaar de verkoper uit de juwelierszaak. Verdorie, had Van Helden hem er ook nog bijgehaald. Moest ze nu het horloge ook nog gaan terugbetalen of zo?
"Mag ik je voorstellen, dit is Don."
Don gaf haar een stevige hand en lachte haar vriendelijk toe.
"Mijn zoon", voegde Van Helden er aan toe.
Dè zoon? Ze keek van de zoon naar haar baas en weer terug. Haar blik richtte zich op zijn pols. Hij droeg een eenvoudig metalen horloge. Mooi en trendy.
"Don wil in Afrika een of ander entertainmentbedrijf gaan oprichten. Een hachelijk avontuur als je het mij vraagt, maar goed. Hij is op zoek naar wat teamleden. Op de een of andere manier moest ik meteen aan jou denken. Ik heb namelijk sterk de indruk dat je je hier niet zo op je plek voelt."
Door de hoeveelheid informatie die over haar werd uitgestrooid terwijl het haar nog duizelde van de confrontatie met de horlogeman kon ze Van Heldens uitspraak noch bevestigen noch ontkennen.
"Het lijkt me goed als jullie even samen aan tafel gaan zitten om alle ins en outs te bespreken."
Van Helden was alweer teruggelopen naar zijn computer. Voor hem was de hele zaak hiermee afgedaan. De tien minuten waren om.
"Bedankt voor het horloge", zei Don toen ze naar de koffieautomaat liepen.
"Maar wat, ik bedoel, hoe…"
"Het gebeurt niet iedere dag dat iemand mijn vader zo op kosten jaagt. Eindelijk eens gerechtigheid voor al die jaren dat hij zijn personeel mijn kado’s liet uitzoeken. Nu kan hij dik betalen. En ik was natuurlijk ontzettend blij met mijn horloge."
Hij draaide zijn pols een aantal keren als een jongetje dat net zijn eerste communiehorloge had gekregen.
"Maar dit is een ander horloge?"
"Ja", in zijn lach klonk nog steeds de napret over de streek die hij had uitgehaald.
"Ik heb thuis het doosje verwisseld. Ik heb toch een iets andere smaak. Nu heeft hij 8599 euro betaald voor een horloge dat eigenlijk 150 euro kost. Het restantbedrag kan ik mooi investeren in mijn nieuwe organisatie. Hij niet blij, ik wel. Kwam mijn bijbaantje toch nog van pas."
"Vertel eens wat meer over dat bedrijf en mijn eventuele takenpakket."
Ze keek omhoog naar haar nieuwe collega van bijna twee meter. Ze ging gouden tijden tegemoet. Ze wist het gewoon.
3/8'12 Aedin Mugain
