Wratten-Arno, zo noemde ik hem, was nieuw op school. Natuurlijk had de meester hem naast mij gezet. Alle kinderen waar wat mee was moesten altijd naast mij komen zitten. Als de straf voorbij was of als ze weer rustig waren mochten ze terug naar hun eigen plek.
Op zijn eerste schooldag kwam hij in de kleine pauze naar me toegelopen. Want hij kende nog niemand anders en ik stond ook alleen.
“Hou je van likzout?” vroeg hij aan me. Hij had zijn hand geopend alsof hij er een klompje goud in bewaarde.
"Nou, wil je het?"
Zonder na te denken had ik me voorover gebogen en een flinke lik uit het kommetje van zijn hand genomen. Het zout had mijn tong geprikkeld maar de gedachte dat ik zijn wratten had geproefd had een veel grotere tinteling bij me losgemaakt. Het had naar meer gesmaakt. Hij had naar me gegrijnsd. “Lekker hè.”
Vanaf dat moment hadden de handen van Arno mijn ongebreidelde aandacht. Ik werd steeds handiger in het vinden van mogelijkheden om ze aan te raken. Het werkte in mijn voordeel dat Arno bijna iedere dag straf kreeg en de rest van het schooljaar naast me moest blijven zitten.
De zomervakantie duurde zes weken te lang. ’s Ochtends op de speelplaats liepen we meteen naar elkaar toe.
"Eveline kijk, er is een wonder gebeurd." Arno stak zijn handen met gespreide vingers naar me uit.
Er was geen enkel bobbeltje of verdikking meer te vinden op zijn handen. Zelfs zijn nagels waren brandschoon.
"Hoe is dat gebeurd?", vroeg ik hem nog, maar het antwoord interesseerde me niet.
"De overbuurman van mijn tante heeft mijn wratten weggebeden."
"Oh, fijn voor je."
Dit was mijn Arno niet meer besloot ik op dat moment. Al snel werd ik vriendinnetjes met Maaike. Zij had roze geurpennen die ik mocht lenen tijdens de schrijfles en… en…
Ik zucht en knijp met mijn ogen, neem een diepe hap adem en probeer mijn tranen weg te slikken.
"En ze had…, sorry."
"Laat maar komen die tranen Eveline, het is goed." De therapeute schuift de doos tissues naar me toe.
"Ik heb dit nog nooit aan iemand verteld", snik ik door mijn tranen heen.
"Het is goed dat je dit aan mij durft te vertellen."
Ik vertrouw haar, mijn therapeute Marianne. Meteen al bij de eerste kennismaking. Ze is heel erg dik. Haar gezicht is zo opgezwollen dat haar ogen op die van een Chinese lijken. Haar omvang geeft haar een moederlijke uitstraling. Ik zou me tegen haar aan willen schurken, willen uithuilen met haar troostende, vlezige armen om me heen.
"Waarom doet dit verhaal je zoveel pijn?"
"Omdat ik me er zo voor schaam. Je zult me zo raar vinden als ik verder vertel. Misschien moet ik wel naar een inrichting."
"Eveline, ik vind niemand raar. Ik ben hier niet om een oordeel over je uit te spreken en je gaat ook niet naar een inrichting als je dat zelf niet wilt. Je hebt aangegeven dat je geholpen wilt worden. Laten we samen kijken hoe dat het beste kan. Een eerste begin is om mij jouw verhaal te vertellen. Alles wat kan bijdragen om jou te helpen."
"Mijn nieuwe vriendinnetje Maaike…", Ik snuit mijn neus. "Ze had hele erge eczeem. Marianne, ik ben niet normaal. Ik kan niet van mijn dochtertje houden omdat ze zo’n gaaf huidje heeft. Ik hou alleen van mensen omdat ze een huidafwijking hebben. Mijn man heeft psoriasis. Wat moet ik nu?" Alweer die verdomde tranen. Ik wil helemaal niet huilen.
Marianne staat op en loopt naar het whiteboard.
"Laten we een paar belangrijke gebeurtenissen uit je leven opschrijven en eens kijken of we er samenhang in kunnen ontdekken."
Terwijl ze schrijft maken de pigmentvlekken op haar arm mooie dansende bewegingen.
26/8’12 Aedin Mugain
1 reacties:
Lekker verhaal!
Een reactie posten