Kerk: op afroep
God: nee
Godin: ja
Geloof: ja, optie 1: vrije keuze
Spiritualiteit: soms
Alternatieve therapie: nee
Beschermengel: ja
Keuze voor de volgende levenswijsheden, met toelichting:
Maak je geen zorgen voor de dag van morgen – Matteüs 6:34
Hij kan geen grotere stempel op mijn leven drukken door er wel te zijn. Hij, is de vader die ik me nooit zal en kan herinneren. Zijn leven is gestopt op zevenentwintigjarige leeftijd. Het heeft me tot een nuchter persoon gemaakt. Ik leef per dag. Van de, mij gratis toegewezen, beschermengel wil ik ook in 2010 weer gebruikmaken.
Gaat heen en vermenigvuldigt u – Genesis 1:28
Vier keer ben ik heen gegaan, met resultaat. Graag kom ik in aanmerking voor de bonusuitkering.
Vergeef het hun, want zij weten niet wat zij doen – Lucas 23:34
Slechts de helft van mijn kinderen heb ik laten dopen. Een keuze zonder motivatie. Weloverwogen is de beslissing om ze niet de Eerste Heilige Communie te laten doen. Ik vind niet dat ik dit voor hen mag besluiten en zelf zijn ze er nog niet aan toe om een geloofspakket samen te stellen. Ze kunnen de kleine lettertjes nog niet lezen.
Een geloof als een mosterdzaad – Lucas 17:6
Gebeden heb ik voor het laatst toen mijn moeder opnieuw geconfronteerd werd met een levensbedreigende ziekte. Ze is genezen. Door het proces wat er aan vooraf is gegaan weet ik dat dit niets te maken heeft gehad met het verhoren van een gebed. Het is het werk geweest van de godin Chemo. Oh wat geloof ik in haar.
Je dagen zijn geteld – Daniël 5:26
Verleden jaar zijn mijn opa en oom overleden. Niemand bij wie ik nu nog een stukje vader kan opsnuiven. Tijdens de tweede begrafenismis op rij heb ik besloten dat ik geen hostie meer haal. Hiermee wil ik een daad stellen omdat ik niet geloof in de kerk en de boodschap die er wordt verkondigd. Het blijft onwennig om alleen in de kerkbank te blijven zitten terwijl de mensen om mij heen opstaan om het plakplaatje in ontvangst te nemen. De angst dat een eventuele god mijn gedrag zal afstraffen is nog steeds aanwezig.
Wijze en dwaze maagden – Matteüs 25:1-13
Enkele maanden geleden heb ik hulp gezocht om af te rekenen met een stukje verleden. Op aanraden van een vriendin ben ik in het alternatieve circuit beland. Een natuurgenezeres, zwaaiend met een biosensor, heeft mij de opdracht gegeven op zoek te gaan naar mijn innerlijke kind. Ik heb me rot gezocht. Uiteindelijk heb ik een psychotherapeute gevonden. Na zes gesprekken voel ik mij weer als herboren.
Geloof, hoop en liefde, deze drie, maar de meeste van deze is de liefde – 1 Korintiërs 13:13
Geen toelichting.
Algemene opmerking:
Als door bovenstaande de indruk ontstaat dat ik maar wat aanrommel, dan is dat juist. Mijn geloof is een allegaartje en aan verandering onderhevig, net zoals mijn leven. Ik maak gebruik van een bijbel à la carte.
14/11’09 Aedin
Geïnspireerd door de novemberopdracht van het Fantasierijk.
Een zaal vol liefde
Bij het openen van de deur kwamen warmte, lawaai en duisternis haar tegemoet. Ze wurmde zich naar binnen. Ze moest en zou een plaats aan het podium bemachtigen. Bij het laveren tussen de mensenmassa raakte ze armen, voeten, benen, buiken en bewonderende blikken van mannen die de doorgang stiekem nog wat verkleinden.
Vanavond was ze alleen gegaan. Ze wilde haar volle aandacht tot hem kunnen richten. Ze wilde kijken, luisteren en zwijgen.
Nog twee mensen tussen haar en het podium. Geen probleem, op het moment dat de band het podium op zou komen zou ze ongemerkt naar voren glippen.
Ze haalde haar hand door haar haren en perste voor de zoveelste keer haar lippen op elkaar om de lippenstift te verdelen. Alles moest perfect zijn. Ze had veel zorg aan haar kleding besteed. De nieuwe zwarte glanssatijnen broek zat haar als gegoten, het truitje showde net genoeg en niet teveel decolleté.
Ze nam de mensen om haar heen, veelal gekleed in het zwart, in zich op. Veel jongeren, druk aan het kletsen of met gsm’s in de weer. De iets oudere jongeren, stonden rustig te wachten met een glas bier in hun hand.
De lichten gingen uit, gejuich steeg op uit de zaal. De intro schalde door de versterkers. Snel drong ze zich naar voren. Ze stond nu recht tegenover zijn microfoon. De spanning in haar lijf nam toe.
Er werd gejoeld, geklapt en gefloten. De bandleden liepen het podium op en namen hun plaatsen in. God, wat zag hij er lekker uit in die zwarte blouse. Hij stond nu voor haar. Zij keek, hij zag. Hun ogen vonden elkaar en hielden vast. Haar hart maakte buitelingen.
De eerste tonen werden ingezet. Een snel ritme. De sfeer zat er meteen in. Een enthousiast publiek dat niet opgewarmd hoefde te worden. Het was nu al een geweldige avond.
Ze bewoog haar heupen, danste, zong de teksten mee. Nog geen seconde liet ze haar blik van hem afdwalen. Iedere beweging werd geregistreerd. Soms lachte hij naar haar, dan tintelde haar hele lichaam.
“I want to dedicate the next song to someone special”. Hij keek haar aan.
Haar adem stokte. Ze wist welk liedje nu kwam. Emotie overviel haar. Dit was teveel moois voor een avond. Haar lippen vormden: “Thank you.”
If you could see the lover in me
And we could join our hands together
Ze sloot haar ogen om zich volledig te laten omsluiten door dit sensuele lied. Straks zou ze naar zijn kleedkamer gaan. Ze wist het nu zeker. Met zijn hese stem zou hij tegen haar zeggen: “Finally”. Ze zou hem alleen maar aankijken en hem niet meer loslaten. Hij zou haar hand vastpakken en haar meenemen naar een ruimte voor twee.
Can you feel it
Love is here
It has never been so clear
Hij zou uiterst teder haar lichaam beroeren, net zo gevoelig als de teksten van zijn liedjes. Zijn handen zouden warm aanvoelen op haar huid, haar rug strelen, haar buik, om uiteindelijk haar borsten te omvatten. Ze zou zijn blouse losknopen en haar gezicht tegen zijn borstkas leggen. Haar tong zou plagend langzaam een weg naar zijn mond vinden om daar een ultiem liefdesspel te spelen. Met zijn duim zou hij haar tepels zo hard maken dat het haast pijn deed. Hun kussen zouden dwingender worden, bewegingen sneller, handen zouden overal zijn.
Ze wilde hem.
You can’t love what you have not,
So hold on to what you’ve got
Ze opende haar ogen. Waarom keek hij opzij? Wie was die ontzettend knappe vrouw die aan de zijkant van het podium stond?
Can you feel it ?
Love is here
Luid applaus, gejoel, gefluit.
“Thank you. Thank you very much. Thank you Kristy.” Weer zijn blik naar die vrouw.
“You’re the love of my life.”
Even was ze helemaal alleen in de zaal. Het schaamrood steeg haar naar de wangen.
Er werd een nieuw nummer ingezet. Het was net of de muziek ineens een stuk zachter klonk, haar niet meer bereikte.
“Waanzinnig goed optreden, niet ?”
Het duurde even voordat ze zich omdraaide in de richting van de vraag.
Zijn ogen waren donkerbruin, warm, vriendelijk. Zijn gezicht hoekig, omgeven door zwart, halflang haar.
Ze zuchtte, “Ja, een van hun beste.”
Ze lachte, hij lachte terug.
“Wil je soms iets drinken ?” Hij had een mooie stem, geen vervelend accent. Lang was hij.
“Ja graag, doe maar een pilsje.”
Hij baande zich een weg richting bar. Ze zag een vale jeans strak gespannen over een lekkere kont.
Ja, de liefde was hier. En zij zou haar krijgen ook.
10/11'09 Aedin
Geïnspireerd door het maandthema Lust, van CdlC
Cursieve tekst ontleend aan het nummer "Love is here" van Starsailor
Vanavond was ze alleen gegaan. Ze wilde haar volle aandacht tot hem kunnen richten. Ze wilde kijken, luisteren en zwijgen.
Nog twee mensen tussen haar en het podium. Geen probleem, op het moment dat de band het podium op zou komen zou ze ongemerkt naar voren glippen.
Ze haalde haar hand door haar haren en perste voor de zoveelste keer haar lippen op elkaar om de lippenstift te verdelen. Alles moest perfect zijn. Ze had veel zorg aan haar kleding besteed. De nieuwe zwarte glanssatijnen broek zat haar als gegoten, het truitje showde net genoeg en niet teveel decolleté.
Ze nam de mensen om haar heen, veelal gekleed in het zwart, in zich op. Veel jongeren, druk aan het kletsen of met gsm’s in de weer. De iets oudere jongeren, stonden rustig te wachten met een glas bier in hun hand.
De lichten gingen uit, gejuich steeg op uit de zaal. De intro schalde door de versterkers. Snel drong ze zich naar voren. Ze stond nu recht tegenover zijn microfoon. De spanning in haar lijf nam toe.
Er werd gejoeld, geklapt en gefloten. De bandleden liepen het podium op en namen hun plaatsen in. God, wat zag hij er lekker uit in die zwarte blouse. Hij stond nu voor haar. Zij keek, hij zag. Hun ogen vonden elkaar en hielden vast. Haar hart maakte buitelingen.
De eerste tonen werden ingezet. Een snel ritme. De sfeer zat er meteen in. Een enthousiast publiek dat niet opgewarmd hoefde te worden. Het was nu al een geweldige avond.
Ze bewoog haar heupen, danste, zong de teksten mee. Nog geen seconde liet ze haar blik van hem afdwalen. Iedere beweging werd geregistreerd. Soms lachte hij naar haar, dan tintelde haar hele lichaam.
“I want to dedicate the next song to someone special”. Hij keek haar aan.
Haar adem stokte. Ze wist welk liedje nu kwam. Emotie overviel haar. Dit was teveel moois voor een avond. Haar lippen vormden: “Thank you.”
If you could see the lover in me
And we could join our hands together
Ze sloot haar ogen om zich volledig te laten omsluiten door dit sensuele lied. Straks zou ze naar zijn kleedkamer gaan. Ze wist het nu zeker. Met zijn hese stem zou hij tegen haar zeggen: “Finally”. Ze zou hem alleen maar aankijken en hem niet meer loslaten. Hij zou haar hand vastpakken en haar meenemen naar een ruimte voor twee.
Can you feel it
Love is here
It has never been so clear
Hij zou uiterst teder haar lichaam beroeren, net zo gevoelig als de teksten van zijn liedjes. Zijn handen zouden warm aanvoelen op haar huid, haar rug strelen, haar buik, om uiteindelijk haar borsten te omvatten. Ze zou zijn blouse losknopen en haar gezicht tegen zijn borstkas leggen. Haar tong zou plagend langzaam een weg naar zijn mond vinden om daar een ultiem liefdesspel te spelen. Met zijn duim zou hij haar tepels zo hard maken dat het haast pijn deed. Hun kussen zouden dwingender worden, bewegingen sneller, handen zouden overal zijn.
Ze wilde hem.
You can’t love what you have not,
So hold on to what you’ve got
Ze opende haar ogen. Waarom keek hij opzij? Wie was die ontzettend knappe vrouw die aan de zijkant van het podium stond?
Can you feel it ?
Love is here
Luid applaus, gejoel, gefluit.
“Thank you. Thank you very much. Thank you Kristy.” Weer zijn blik naar die vrouw.
“You’re the love of my life.”
Even was ze helemaal alleen in de zaal. Het schaamrood steeg haar naar de wangen.
Er werd een nieuw nummer ingezet. Het was net of de muziek ineens een stuk zachter klonk, haar niet meer bereikte.
“Waanzinnig goed optreden, niet ?”
Het duurde even voordat ze zich omdraaide in de richting van de vraag.
Zijn ogen waren donkerbruin, warm, vriendelijk. Zijn gezicht hoekig, omgeven door zwart, halflang haar.
Ze zuchtte, “Ja, een van hun beste.”
Ze lachte, hij lachte terug.
“Wil je soms iets drinken ?” Hij had een mooie stem, geen vervelend accent. Lang was hij.
“Ja graag, doe maar een pilsje.”
Hij baande zich een weg richting bar. Ze zag een vale jeans strak gespannen over een lekkere kont.
Ja, de liefde was hier. En zij zou haar krijgen ook.
10/11'09 Aedin
Geïnspireerd door het maandthema Lust, van CdlC
Cursieve tekst ontleend aan het nummer "Love is here" van Starsailor
Saudade
Nog een klein puntje was zichtbaar van het land in de verte, zijn land. Ze bleef het met haar ogen vasthouden. Soms werd het zicht onderbroken door haar lange haren die voor haar gezicht waaiden. Het beeld werd vager en vager.
Gescheiden door zoveel meer dan alleen de zee. Alleen iets wat ooit tot elkaar behoord had kon ontbonden worden. Zo dichtbij waren ze geweest, bijna één.
Met haar tong streek ze over haar gebarsten lippen. Ze proefde de smaak van liefde. Hoe lang nog ?
Zijn land was niet het hare. Haar tijdszone niet de zijne. Toch, als vanzelf hadden ze hun ruimte weten te vinden. Ze hadden er hun plekje ingenomen en er iedere seconde van het leven verkend. Met een intensiteit die je alleen kon hebben als je wist dat de tijd die je met elkaar had eindig was.
Ze hadden geen afscheid genomen. Er was geen vaarwel. Ooit zouden afstanden overbrugd worden. Maar geen afscheid nemen deed misschien nog wel meer pijn.
Ze liet de reling los en draaide zich om. Er was niets meer te zien. De toekomst lag achter haar. Ze zou haar blik moeten richten op het verleden. Ze keerde huiswaarts. Haar thuis was waar de liefde niet was.
De koffer in haar hand was gewichtsloos doch vol met herinneringen aan later.
Geïnspireerd door het nummer "Herinnering aan later" van Blof
Gescheiden door zoveel meer dan alleen de zee. Alleen iets wat ooit tot elkaar behoord had kon ontbonden worden. Zo dichtbij waren ze geweest, bijna één.
Met haar tong streek ze over haar gebarsten lippen. Ze proefde de smaak van liefde. Hoe lang nog ?
Zijn land was niet het hare. Haar tijdszone niet de zijne. Toch, als vanzelf hadden ze hun ruimte weten te vinden. Ze hadden er hun plekje ingenomen en er iedere seconde van het leven verkend. Met een intensiteit die je alleen kon hebben als je wist dat de tijd die je met elkaar had eindig was.
Ze hadden geen afscheid genomen. Er was geen vaarwel. Ooit zouden afstanden overbrugd worden. Maar geen afscheid nemen deed misschien nog wel meer pijn.
Ze liet de reling los en draaide zich om. Er was niets meer te zien. De toekomst lag achter haar. Ze zou haar blik moeten richten op het verleden. Ze keerde huiswaarts. Haar thuis was waar de liefde niet was.
De koffer in haar hand was gewichtsloos doch vol met herinneringen aan later.
Geïnspireerd door het nummer "Herinnering aan later" van Blof
Zonder toezegging
“Dus dit is het ? Jij loopt zomaar de deur uit met je tas en finito. Ik zie je nooit meer ?” Ze wilde de wanhoop niet in haar stem laten door klinken maar besefte dat het al te laat was.
Hij stond daar maar in de gang met zijn weekendtas in zijn armen als was het zijn kostbaarste bezit.
Weekendtas die een weektas was geworden. Niet genoeg, nee het was niet genoeg geweest. De tas had altijd klaargestaan om in te pakken en weg te wezen.
“Ik heb je nooit enige toezegging gedaan”, zei hij zacht, zijn ogen naar de grond gericht.
“Nee Mark, dat heb je inderdaad niet.” Een traan rolde over haar wang. Ook dat nog.
"Maar... ik dacht... Voel jij dan niet wat ik voor jou voel? Verdomme Mark, ik hou van je.” Ze zocht oogcontact, wilde dat hij zou zeggen "ik ook van jou".
“Evi, ik… ik denk dat ik nu beter kan gaan.” Hij keek haar nog steeds niet aan.
“Ja, ga maar, vlucht maar. Ren maar zo hard als je kunt. Ga maar ergens anders je sex scoren. Want dat is het toch waar het je om te doen was Mark? Of niet? En nu je alle standjes met me hebt uitgeprobeerd ben je uitgekeken op je speeltje. Tijd voor een andere sloerie. Ze zal wel al op je wachten. Kun je je tas weer bij een ander station parkeren.”
“Godskolere Evi, je weet dat ik zo niet in elkaar zit.” Even had ze zijn aandacht, ja, nu wel.
“Dat dacht ik Mark, ja ik idioot heb jou vertrouwd. Je alles gegeven wat in me zat. Ik dacht dat je van me hield.” Ze zonk neer op de tegelvloer. De tranen waren niet meer tegen te houden. Ze kon het niet meer. Ze veegde met haar handpalm langs haar ogen. Zwarte strepen mascara tekenden zich af.
“Ga weg, ga godverdomme, de deur is open. Ga en kom nooit meer terug. Lul, klootzak”, zelfs schelden lukte niet meer. Als een vertraagde film zo voelde het. Een moeheid die haar lam legde.
De deur klikte in het slot.
“Waarom, waarom?” Een vraag die steeds opnieuw in lange uithalen uit het diepst van haar ziel leek te ontsnappen.
De stilte om haar heen was haast ondraaglijk. Haar voeten, ze voelden zo koud. Het bonken in haar hoofd werd steeds heftiger.
Leegte, overal was leegte.
Ze had alleen maar zijn liefde gewild.
Een lichaam in foetushouding bleef achter op de kille tegelvloer.
11/10'09 Aedin
Geïnspireerd door en geschreven voor Het Muziekverhaal naar aanleiding van deze song.
Hij stond daar maar in de gang met zijn weekendtas in zijn armen als was het zijn kostbaarste bezit.
Weekendtas die een weektas was geworden. Niet genoeg, nee het was niet genoeg geweest. De tas had altijd klaargestaan om in te pakken en weg te wezen.
“Ik heb je nooit enige toezegging gedaan”, zei hij zacht, zijn ogen naar de grond gericht.
“Nee Mark, dat heb je inderdaad niet.” Een traan rolde over haar wang. Ook dat nog.
"Maar... ik dacht... Voel jij dan niet wat ik voor jou voel? Verdomme Mark, ik hou van je.” Ze zocht oogcontact, wilde dat hij zou zeggen "ik ook van jou".
“Evi, ik… ik denk dat ik nu beter kan gaan.” Hij keek haar nog steeds niet aan.
“Ja, ga maar, vlucht maar. Ren maar zo hard als je kunt. Ga maar ergens anders je sex scoren. Want dat is het toch waar het je om te doen was Mark? Of niet? En nu je alle standjes met me hebt uitgeprobeerd ben je uitgekeken op je speeltje. Tijd voor een andere sloerie. Ze zal wel al op je wachten. Kun je je tas weer bij een ander station parkeren.”
“Godskolere Evi, je weet dat ik zo niet in elkaar zit.” Even had ze zijn aandacht, ja, nu wel.
“Dat dacht ik Mark, ja ik idioot heb jou vertrouwd. Je alles gegeven wat in me zat. Ik dacht dat je van me hield.” Ze zonk neer op de tegelvloer. De tranen waren niet meer tegen te houden. Ze kon het niet meer. Ze veegde met haar handpalm langs haar ogen. Zwarte strepen mascara tekenden zich af.
“Ga weg, ga godverdomme, de deur is open. Ga en kom nooit meer terug. Lul, klootzak”, zelfs schelden lukte niet meer. Als een vertraagde film zo voelde het. Een moeheid die haar lam legde.
De deur klikte in het slot.
“Waarom, waarom?” Een vraag die steeds opnieuw in lange uithalen uit het diepst van haar ziel leek te ontsnappen.
De stilte om haar heen was haast ondraaglijk. Haar voeten, ze voelden zo koud. Het bonken in haar hoofd werd steeds heftiger.
Leegte, overal was leegte.
Ze had alleen maar zijn liefde gewild.
Een lichaam in foetushouding bleef achter op de kille tegelvloer.
11/10'09 Aedin
Geïnspireerd door en geschreven voor Het Muziekverhaal naar aanleiding van deze song.
Enveloppe met inhoud
, at 4.10.09, in
Labels:
humor,
korte verhalen
Ietwat onwennig in mijn nieuwe Armani pak neem ik plaats aan de vergadertafel. Joost kijkt me vriendelijk aan. Van Halsteren rommelt wat in zijn papieren. Hij kijkt op.
“Ja, hallo Thom, welkom. Sorry dat deze afspraak op zo’n korte termijn gepland moest worden. Je weet, tegenwoordig zit overal spoed achter”. Hij glimlacht even. “Zeker als jij besluit om nog maar even 3 weekjes ertussen uit te gaan.”
Ik pluk wat aan mijn jasje. Waar gaat dit gesprek heen.
“Waar gaat de reis eigenlijk naar toe ?” Hij kijkt me doordringend aan.
“Aruba” antwoord ik als een schooljongen die zich betrapt voelt.
“Goede keuze, goede keuze” en hij knikt bevestigend.
“To the point nu, we zitten hier niet bij elkaar om over vakantie te praten.”
Maar waarover dan in godsnaam wel, vraag ik me af.
“Van Joost hier” en hij kijkt opzij, “heb ik gehoord dat jouw verbeteringsvoorstel ons duizenden euro’s heeft bespaard. Mijn complimenten daarvoor. De afgelopen paar weken komt het ene na het andere goede idee van jouw hand. Ik weet niet wat er met je gebeurd is maar je bent goed op dreef kerel. Ik zal je dan ook niet langer in spanning houden.”
Hij kijkt Joost aan.
“Vertel jij het hem of ik ?”
“Nou, maakt u het verhaal maar af.”
Joost en van Halsteren lachen elkaar toe als 2 compagnons in een complot.
“Je weet dat we een nieuwe fabriek in China gaan openen”, gaat Van Halsteren verder.
Ik verschuif naar het puntje van mijn stoel.
“We zoeken nog een manager die de boel daar de eerste drie maanden gaat coördineren. Joost en ik hebben er uitgebreid over gesproken en wij denken dat die rol jou op het lijf is geschreven. Tenminste, als je die drive van de afgelopen weken weet vast te houden. Het zou een goede stap zijn in je loopbaanplan. Nou, wat denk je ervan?”
Ik ben compleet van mijn stuk gebracht; totaal verrast door deze vraag. Snel herpak ik me. Enkele seconden later klinkt mijn stem krachtig en overtuigend als ik antwoord: “Ik zal u niet teleur stellen, dat beloof ik u”.
De trein van tien over zes zou ik moeten kunnen halen, constateerde ik na een vluchtige blik op mijn horloge. Ik versnelde mijn pas. Een zware werkdag na een te korte nachtrust maakte dat ik me geradbraakt voelde. Nu miezerde het ook nog. Dat kwam mijn humeur al helemaal niet ten goede. Als een pop-up verscheen die opmerking van Joost weer in mijn gedachten. Het irriteerde me mateloos. Waarom kon ik het niet gewoon naast me neerleggen. Onzin was het; absoluut niet waar. Ik had net zoveel bijgedragen aan het groepstarget als de anderen. Hij begon wat te veel kapsones te krijgen nu hij projectleider was geworden.
Ik dook dieper in mijn windjack, mijn ogen zoals altijd op de grond gericht om de blikken van anderen te vermijden. Ik had nu bijna het perron bereikt. Mijn hand omklemde de jaarkaart in mijn jaszak. Klak, klak, klak, mijn passen lieten een snel, gelijkmatig ritme horen op de trap die naar spoor 2a leidde. In een ooghoek zag ik een bruine enveloppe liggen. Een tegemoetkomer trapte er bijna op en spoedde zich verder naar beneden. Zou ik, zou ik niet, ik bukte me, griste de enveloppe - die behoorlijk dik aanvoelde - snel weg en stopte hem in mijn jaszak. Gelukkig, de trein stond er nog zag ik. Met een laatste sprint bereikte ik de openstaande deuren en stapte in. Ik had geen zin om verder te zoeken en klapte het grijze stoeltje uit. Het fluitsignaal klonk en de deuren sloten zich.
Een onderzoekende blik om me heen verzekerde me dat er geen ongewenste toeschouwers waren. Ik trok de enveloppe uit mijn jaszak. Er stond niets op geschreven. De achterkant was niet dichtgeplakt maar enkel naar binnen gevouwen. Met trillende vingers trok ik de achterflap los. Het bloed steeg naar mijn hoofd. Nerveus keek ik nog een keer om me heen. Er zat geld in de enveloppe, heel veel geld. Een flink aantal briefjes van 1000 euro, van 500 euro. “Jezusmina”. Achter het geld ontwaarde ik een identiteitskaart van een zekere Khalid Hafizi. Hij droeg de Afghaanse nationaliteit. Geboren in 1976. Ik keek even naar de foto. Mijn oog werd getrokken naar nog een papiertje dat zich in de enveloppe bevond. Het was voorzien van diverse stempels en zag er nogal officieel uit. Het leek een visum te zijn. Ik haalde de identiteitskaart en het visum uit de enveloppe en stopte ze in mijn linker jaszak. Snel telde ik het geld. Ik kreeg het Spaans benauwd. Ik had 15.000 euro in mijn handen. Ik duwde het geld weer terug, vouwde de enveloppe dicht en stopte hem in mijn rechter jaszak. Mijn gedachten schoten alle kanten op. Ik keek op mijn horloge. Nog ongeveer 10 minuten eer ik thuis zou zijn.
Flarden door de intercom “We naderen station… Het achterste gedeelte van deze trein…” Het geluid vervaagde. Diverse mensen stonden op uit hun banken en naderden mijn coupé. Ik ritste mijn jas los. Warm hier. Mijn linkerhand verfrommelde het visum in mijn jaszak.
Aedin 4/10'09
Dit verhaal is gebaseerd op ware feiten. Iedere gelijkenis met werkelijke personen berust op misverstanden.
Geïnspireerd door de oktoberopdracht van CdlC "Hebzucht".
“Ja, hallo Thom, welkom. Sorry dat deze afspraak op zo’n korte termijn gepland moest worden. Je weet, tegenwoordig zit overal spoed achter”. Hij glimlacht even. “Zeker als jij besluit om nog maar even 3 weekjes ertussen uit te gaan.”
Ik pluk wat aan mijn jasje. Waar gaat dit gesprek heen.
“Waar gaat de reis eigenlijk naar toe ?” Hij kijkt me doordringend aan.
“Aruba” antwoord ik als een schooljongen die zich betrapt voelt.
“Goede keuze, goede keuze” en hij knikt bevestigend.
“To the point nu, we zitten hier niet bij elkaar om over vakantie te praten.”
Maar waarover dan in godsnaam wel, vraag ik me af.
“Van Joost hier” en hij kijkt opzij, “heb ik gehoord dat jouw verbeteringsvoorstel ons duizenden euro’s heeft bespaard. Mijn complimenten daarvoor. De afgelopen paar weken komt het ene na het andere goede idee van jouw hand. Ik weet niet wat er met je gebeurd is maar je bent goed op dreef kerel. Ik zal je dan ook niet langer in spanning houden.”
Hij kijkt Joost aan.
“Vertel jij het hem of ik ?”
“Nou, maakt u het verhaal maar af.”
Joost en van Halsteren lachen elkaar toe als 2 compagnons in een complot.
“Je weet dat we een nieuwe fabriek in China gaan openen”, gaat Van Halsteren verder.
Ik verschuif naar het puntje van mijn stoel.
“We zoeken nog een manager die de boel daar de eerste drie maanden gaat coördineren. Joost en ik hebben er uitgebreid over gesproken en wij denken dat die rol jou op het lijf is geschreven. Tenminste, als je die drive van de afgelopen weken weet vast te houden. Het zou een goede stap zijn in je loopbaanplan. Nou, wat denk je ervan?”
Ik ben compleet van mijn stuk gebracht; totaal verrast door deze vraag. Snel herpak ik me. Enkele seconden later klinkt mijn stem krachtig en overtuigend als ik antwoord: “Ik zal u niet teleur stellen, dat beloof ik u”.
De trein van tien over zes zou ik moeten kunnen halen, constateerde ik na een vluchtige blik op mijn horloge. Ik versnelde mijn pas. Een zware werkdag na een te korte nachtrust maakte dat ik me geradbraakt voelde. Nu miezerde het ook nog. Dat kwam mijn humeur al helemaal niet ten goede. Als een pop-up verscheen die opmerking van Joost weer in mijn gedachten. Het irriteerde me mateloos. Waarom kon ik het niet gewoon naast me neerleggen. Onzin was het; absoluut niet waar. Ik had net zoveel bijgedragen aan het groepstarget als de anderen. Hij begon wat te veel kapsones te krijgen nu hij projectleider was geworden.
Ik dook dieper in mijn windjack, mijn ogen zoals altijd op de grond gericht om de blikken van anderen te vermijden. Ik had nu bijna het perron bereikt. Mijn hand omklemde de jaarkaart in mijn jaszak. Klak, klak, klak, mijn passen lieten een snel, gelijkmatig ritme horen op de trap die naar spoor 2a leidde. In een ooghoek zag ik een bruine enveloppe liggen. Een tegemoetkomer trapte er bijna op en spoedde zich verder naar beneden. Zou ik, zou ik niet, ik bukte me, griste de enveloppe - die behoorlijk dik aanvoelde - snel weg en stopte hem in mijn jaszak. Gelukkig, de trein stond er nog zag ik. Met een laatste sprint bereikte ik de openstaande deuren en stapte in. Ik had geen zin om verder te zoeken en klapte het grijze stoeltje uit. Het fluitsignaal klonk en de deuren sloten zich.
Een onderzoekende blik om me heen verzekerde me dat er geen ongewenste toeschouwers waren. Ik trok de enveloppe uit mijn jaszak. Er stond niets op geschreven. De achterkant was niet dichtgeplakt maar enkel naar binnen gevouwen. Met trillende vingers trok ik de achterflap los. Het bloed steeg naar mijn hoofd. Nerveus keek ik nog een keer om me heen. Er zat geld in de enveloppe, heel veel geld. Een flink aantal briefjes van 1000 euro, van 500 euro. “Jezusmina”. Achter het geld ontwaarde ik een identiteitskaart van een zekere Khalid Hafizi. Hij droeg de Afghaanse nationaliteit. Geboren in 1976. Ik keek even naar de foto. Mijn oog werd getrokken naar nog een papiertje dat zich in de enveloppe bevond. Het was voorzien van diverse stempels en zag er nogal officieel uit. Het leek een visum te zijn. Ik haalde de identiteitskaart en het visum uit de enveloppe en stopte ze in mijn linker jaszak. Snel telde ik het geld. Ik kreeg het Spaans benauwd. Ik had 15.000 euro in mijn handen. Ik duwde het geld weer terug, vouwde de enveloppe dicht en stopte hem in mijn rechter jaszak. Mijn gedachten schoten alle kanten op. Ik keek op mijn horloge. Nog ongeveer 10 minuten eer ik thuis zou zijn.
Flarden door de intercom “We naderen station… Het achterste gedeelte van deze trein…” Het geluid vervaagde. Diverse mensen stonden op uit hun banken en naderden mijn coupé. Ik ritste mijn jas los. Warm hier. Mijn linkerhand verfrommelde het visum in mijn jaszak.
Aedin 4/10'09
Dit verhaal is gebaseerd op ware feiten. Iedere gelijkenis met werkelijke personen berust op misverstanden.
Geïnspireerd door de oktoberopdracht van CdlC "Hebzucht".
Muziek zien
Er is geen klok die hem vertelt dat het bijna tijd is. Hij voelt haar steeds dichterbij en weet dat het een kwestie van momenten is voordat ze samen zullen zijn.
Opnieuw pakte hij het stukje papier uit zijn broekzak. Hij volgde met zijn vinger de lijnen die Tess had getekend. De twee bomen met daar tegenover het kruisbeeld, hij moest hier naar links. Zijn ogen versmalden zich, doorzochten het gebied dat zich voor hem uitstrekte. In de verte zag hij de heuvel, daar moest het zijn. Hij begon te rennen.
De lucht om hem heen wordt zwaarder. Geluidstrillingen nemen toe. De absolute stilte ligt alweer een tijdje achter hem.
Het was precies zoals ze het had beschreven. Raar, om het beeld dat hij zich in zijn hoofd had gevormd nu voor zich te zien. Het houten, half achter struiken verscholen huis; aan de voorkant het blauw geverfde raam met daaronder het bankje. Vanaf die plek zou hij het beste zicht hebben, herinnerde hij zich dat ze had gezegd. Haar moeder zou hem daar niet kunnen zien. Dat had hij een vreemde opmerking gevonden.
Een wirwar van klanken om hem heen, zoveel lichtschakeringen. Als een ronddraaiende tol voelt hij zich. Hij weet dat hij op zoek moet naar die ene, hem zo bekende stem.
Bukkend en ervoor zorgend dat hij met zijn hoofd onder het raam bleef knielde hij op het bankje. Nieuwsgierigheid won het al snel van de vrees om zomaar naar binnen te gluren. Langzaam strekte hij zijn hoofd om zijn ogen een eerste blik te gunnen. De piano stond in het midden van de ruimte. Tess zat op de kruk met haar rug naar hem toe. Een tafereel dat niet lang stil bleef. Hele series klanken kwamen in volle snelheid op hem af. Beelden moesten plaatsmaken voor aanzwellende, extatische tonen die hem optilden en meenamen om hem in een lieflijke decrescendo een kort rustmoment te gunnen. Hij kon niets anders dan zich laten meevoeren.
'Je bent er. Ik was zo bang dat je niet zou komen. Voor vanavond heb ik een stuk van Rachmaninov uitgekozen. Jouw lievelingssonate.' Haar stem te horen, dàt is zijn favoriete stukje muziek. Dit moment van ontmoeten is het plaatje dat hij niet wil laten vervliegen. Hij wil haar lieve woordjes toefluisteren die ze niet zal horen; ieder plekje in haar nek met kussen bedekken die ze niet zal voelen. Nu hier, haar weten, het is mooi zoals het is.
Waar was de vrouw vandaan gekomen die de tonen leek op te vangen met haar lichaam? Haast doorschijnend in haar dans, zo mooi. 'Als je muziek wilt zien moet je vanavond naar mijn huis komen' had Tess gezegd.
Elegant neemt ze plaats op de pianokruk. Ze sluit haar ogen en legt haar hoofd iets opzij. Een houding die hem zo vertrouwd is. Haar handen beroeren gracieus de toetsen. Met de eerste klanken stroomt vrijheid hem tegemoet. Hij danst zijn dans voor haar.
Het verhaal spookte al een hele tijd door mijn hoofd maar vond een vorm door de herfstopdracht van Fantasierijk: schrijf een nonlineair verhaal van maximaal 500 woorden.
Opnieuw pakte hij het stukje papier uit zijn broekzak. Hij volgde met zijn vinger de lijnen die Tess had getekend. De twee bomen met daar tegenover het kruisbeeld, hij moest hier naar links. Zijn ogen versmalden zich, doorzochten het gebied dat zich voor hem uitstrekte. In de verte zag hij de heuvel, daar moest het zijn. Hij begon te rennen.
De lucht om hem heen wordt zwaarder. Geluidstrillingen nemen toe. De absolute stilte ligt alweer een tijdje achter hem.
Het was precies zoals ze het had beschreven. Raar, om het beeld dat hij zich in zijn hoofd had gevormd nu voor zich te zien. Het houten, half achter struiken verscholen huis; aan de voorkant het blauw geverfde raam met daaronder het bankje. Vanaf die plek zou hij het beste zicht hebben, herinnerde hij zich dat ze had gezegd. Haar moeder zou hem daar niet kunnen zien. Dat had hij een vreemde opmerking gevonden.
Een wirwar van klanken om hem heen, zoveel lichtschakeringen. Als een ronddraaiende tol voelt hij zich. Hij weet dat hij op zoek moet naar die ene, hem zo bekende stem.
Bukkend en ervoor zorgend dat hij met zijn hoofd onder het raam bleef knielde hij op het bankje. Nieuwsgierigheid won het al snel van de vrees om zomaar naar binnen te gluren. Langzaam strekte hij zijn hoofd om zijn ogen een eerste blik te gunnen. De piano stond in het midden van de ruimte. Tess zat op de kruk met haar rug naar hem toe. Een tafereel dat niet lang stil bleef. Hele series klanken kwamen in volle snelheid op hem af. Beelden moesten plaatsmaken voor aanzwellende, extatische tonen die hem optilden en meenamen om hem in een lieflijke decrescendo een kort rustmoment te gunnen. Hij kon niets anders dan zich laten meevoeren.
'Je bent er. Ik was zo bang dat je niet zou komen. Voor vanavond heb ik een stuk van Rachmaninov uitgekozen. Jouw lievelingssonate.' Haar stem te horen, dàt is zijn favoriete stukje muziek. Dit moment van ontmoeten is het plaatje dat hij niet wil laten vervliegen. Hij wil haar lieve woordjes toefluisteren die ze niet zal horen; ieder plekje in haar nek met kussen bedekken die ze niet zal voelen. Nu hier, haar weten, het is mooi zoals het is.
Waar was de vrouw vandaan gekomen die de tonen leek op te vangen met haar lichaam? Haast doorschijnend in haar dans, zo mooi. 'Als je muziek wilt zien moet je vanavond naar mijn huis komen' had Tess gezegd.
Elegant neemt ze plaats op de pianokruk. Ze sluit haar ogen en legt haar hoofd iets opzij. Een houding die hem zo vertrouwd is. Haar handen beroeren gracieus de toetsen. Met de eerste klanken stroomt vrijheid hem tegemoet. Hij danst zijn dans voor haar.
Het verhaal spookte al een hele tijd door mijn hoofd maar vond een vorm door de herfstopdracht van Fantasierijk: schrijf een nonlineair verhaal van maximaal 500 woorden.
Trumpetsound
Opgewarmd door Milow lopen we richting de tent. Kyteman staat op ons lijstje als “must seen”. Door de strakke programmering is het constant schipperen. Breken we het ene optreden eerder af om zodoende een goede plek te veroveren bij het volgende optreden of, zoals in dit geval, kijken we Milow af en schuiven dan maar achteraan bij Kyteman.
Dat de tent zo vol zou staan hadden we echt niet verwacht. Al snel begrijpen we waarom. Enthousiaste feestelijke klanken klinken ons tegemoet. In de tent is het één springende blije massa mensen. We kijken elkaar aan. Onze blikken zeggen genoeg. Dat willen wij ook !. Het is zaak zo snel mogelijk een goede plaats te veroveren. Dit optreden vereist een plek aan het podium.
Ervaren festivalgangers als we zijn laten we ons niet ontmoedigen. We lopen om de tent heen tot aan het podium en proberen in te schuiven via de zijkant. Een duwtje hier, een duwtje daar en niet veel later staan we zowaar aan het hek dat het pers- van het gepeupelvak scheidt.
Het hele podium staat vol met springende, rappende, zingende, blaas-/strijkinstrument spelende Kytemannen en -vrouwen. Het enthousiasme is zo aanstekelijk dat ze de hele tent platspelen. Al snel maken we met onze vrienden de afspraak om zo snel mogelijk kaartjes te scoren voor een concert van Kyteman.
Ik wurm me wat meer naar voren om nog beter zicht te hebben. Mijn partner laat ik achter me, mijn vrienden ook. Ik wil dit moment alleen beleven. Me laten wegvoeren door de muziek.
Na een hele serie rappe nummers wordt het tijd voor een moment van bezinning. Mister Kyteman himself pakt zijn trompet erbij, geeft een korte inleiding en blaast de eerste tonen van “Sorry”. De zon schijnt op de tent, prachtige trompetklanken dalen neer op de mensenmassa. Ik voel warmte, ik voel stilte en kijk om me heen. Mijn vriendin met haar man, dicht bij elkaar, samen genietend van het moment. Even steekt het, waarom zij wel en wij niet. Ik sluit mijn ogen. Kyteman neemt me mee.
2 ½ maand later
Ik steek de sleutels in het contact en start de motor van mijn aftands maar trouw wagentje (zoals mijn Belgische collega het zo mooi zegt). Meteen springt de radio aan en vliegen de vrolijke Kyteman klanken me om de oren. Mijn vergeetachtige lieverd heeft weer eens de cd in de radio laten zitten. Maar aangezien onze muzikale smaak nagenoeg hetzelfde is kan het mijn goedkeuring wegdragen.
Ik laat de door mij uitgekozen cd op de autostoel liggen. Ja, ik heb eigenlijk wel zin in een portie jazzy hiphop. Hmm, nog steeds niet naar hun concert geweest bedenk ik me. Zoveel andere leuke concerttickets wel al gescoord. De cd springt naar nummer 7 en zwoele trompetklanken brengen me op andere gedachten. Pinkpop 2009, mijn vriendin en haar man. De beelden in mijn hoofd rijmen niet met de werkelijkheid. Ze leken toen zo verliefd, nu liggen ze in scheiding. Terwijl ik…
Ik druk op reject, en haal mijn cd uit het doosje. Van buiten mag mijn auto zich dan aanhoren als een sousafoon, binnenin is het vandaag een en al mooi trompetgeschal.
Sorry, lieverd dat ik er toen niet voor je was. Mag ik het met deze goedmaken ?
Aedin 8/9'09
Dat de tent zo vol zou staan hadden we echt niet verwacht. Al snel begrijpen we waarom. Enthousiaste feestelijke klanken klinken ons tegemoet. In de tent is het één springende blije massa mensen. We kijken elkaar aan. Onze blikken zeggen genoeg. Dat willen wij ook !. Het is zaak zo snel mogelijk een goede plaats te veroveren. Dit optreden vereist een plek aan het podium.
Ervaren festivalgangers als we zijn laten we ons niet ontmoedigen. We lopen om de tent heen tot aan het podium en proberen in te schuiven via de zijkant. Een duwtje hier, een duwtje daar en niet veel later staan we zowaar aan het hek dat het pers- van het gepeupelvak scheidt.
Het hele podium staat vol met springende, rappende, zingende, blaas-/strijkinstrument spelende Kytemannen en -vrouwen. Het enthousiasme is zo aanstekelijk dat ze de hele tent platspelen. Al snel maken we met onze vrienden de afspraak om zo snel mogelijk kaartjes te scoren voor een concert van Kyteman.
Ik wurm me wat meer naar voren om nog beter zicht te hebben. Mijn partner laat ik achter me, mijn vrienden ook. Ik wil dit moment alleen beleven. Me laten wegvoeren door de muziek.
Na een hele serie rappe nummers wordt het tijd voor een moment van bezinning. Mister Kyteman himself pakt zijn trompet erbij, geeft een korte inleiding en blaast de eerste tonen van “Sorry”. De zon schijnt op de tent, prachtige trompetklanken dalen neer op de mensenmassa. Ik voel warmte, ik voel stilte en kijk om me heen. Mijn vriendin met haar man, dicht bij elkaar, samen genietend van het moment. Even steekt het, waarom zij wel en wij niet. Ik sluit mijn ogen. Kyteman neemt me mee.
2 ½ maand later
Ik steek de sleutels in het contact en start de motor van mijn aftands maar trouw wagentje (zoals mijn Belgische collega het zo mooi zegt). Meteen springt de radio aan en vliegen de vrolijke Kyteman klanken me om de oren. Mijn vergeetachtige lieverd heeft weer eens de cd in de radio laten zitten. Maar aangezien onze muzikale smaak nagenoeg hetzelfde is kan het mijn goedkeuring wegdragen.
Ik laat de door mij uitgekozen cd op de autostoel liggen. Ja, ik heb eigenlijk wel zin in een portie jazzy hiphop. Hmm, nog steeds niet naar hun concert geweest bedenk ik me. Zoveel andere leuke concerttickets wel al gescoord. De cd springt naar nummer 7 en zwoele trompetklanken brengen me op andere gedachten. Pinkpop 2009, mijn vriendin en haar man. De beelden in mijn hoofd rijmen niet met de werkelijkheid. Ze leken toen zo verliefd, nu liggen ze in scheiding. Terwijl ik…
Ik druk op reject, en haal mijn cd uit het doosje. Van buiten mag mijn auto zich dan aanhoren als een sousafoon, binnenin is het vandaag een en al mooi trompetgeschal.
Sorry, lieverd dat ik er toen niet voor je was. Mag ik het met deze goedmaken ?
Aedin 8/9'09
Mijn paradijs
Zijn vingers gleden teder toch stevig over mijn rug. De zonnebrandcrème voelde aangenaam koel op mijn verwarmde huid.
"Zo lieverd, ik heb elk plekje gehad, ik ga even afkoelen in het water als je het niet erg vindt", hij mikte de fles crème in de tas en weg was hij alweer.
Ik keek hem na. Wat een energie, wát een lekker strak lichaam.
Ik zag de goedkeurende blikken van de jonge meiden die her en der in groepjes op het strand lagen. "Ja, kijk maar goed, hij hoort bij mij."
Nog steeds kon ik het niet geloven. Wij tweetjes hier samen in dit paradijselijke oord. Niet veel meer nodig dan alleen elkaar. Zo lang had ik over hem gedroomd en nu kon ik iedere fantasie werkelijkheid laten worden.
De nachten in onze hotelkamer stonden bol van zwoele sex en erotiek. Hij liet me zo mooi en jong voelen, gaf me zelfs complimentjes over mijn tenen. Ik voelde me net Demi Moore met haar 16 jaar jongere lover.
"Mammm, is het nu strakjes ?"
"Huh, hoezo, antwoordde ik afwezig."
"Ik wil drinken en ik heb al heel lang gewacht." Mijn jongste zoon stond voor me met een irritante zeurstem. Ik zou hem niet meer kunnen afschepen, realiseerde ik me en stond op.
"Mammm, heb jij mijn voetbalboek gezien ?", riep de oudste, die blijkbaar toch nog de uit knop van zijn Wii had weten te vinden en nu ongeduldig door het huis heen en weer liep.
Mijn dochter kwam met de telefoon in haar hand naar me toegelopen.
"Sanne vraagt of ze mag komen spelen en slapen misschien." Haar vraag klonk net iets te lief.
Met mijn gedachten ergens anders knikte ik ja en schudde ondertussen wat sap in een beker.
"Zo, de palen staan in de grond, ik kan morgen het hek plaatsen", mijn man kwam de keuken binnen, griste de beker sap van het aanrecht en dronk deze in één teug leeg. "Ooooh, mijn drinken", krijste mijn zoontje nu.
Ik zuchtte hoorbaar.
Mijn man keek de keuken rond.
"Hé schat, wat dacht je ervan als ik me even opfris en dan met de kinderen naar de speeltuin ga ? Kun jij even ongestoord verder schrijven. Zullen we dan vanavond wat van de Griek laten komen ?"
Ik liep naar hem toe en rook een overheersende zweetlucht. Ik legde mijn armen om zijn buik en kuste hem zacht in zijn hals.
"Klinkt heerlijk. Als toetje lust ik wel een lekkere massage", fluisterde ik in zijn oor. "Zet de massageolie maar alvast klaar", hij wierp mij een uitdagende blik toe voordat hij de keuken uit liep.
Aedin 17/8'09
Geïnspireerd door de juli-augustus opdracht van Het Fantasierijk:
Vrij zijn betekent dat een boel zaken die normaal verplicht zijn, ineens niet meer hoeven. De zomeropdracht van Fantasierijk staat in het kader van dat ontmoeten. Gun uw geest de onmetelijke ruimte van een vrije geest en schrijf een verhaal dat uzelf graag op het strand zou lezen. De enige beperking is dat het stuk maximaal 500 woorden mag tellen.
"Zo lieverd, ik heb elk plekje gehad, ik ga even afkoelen in het water als je het niet erg vindt", hij mikte de fles crème in de tas en weg was hij alweer.
Ik keek hem na. Wat een energie, wát een lekker strak lichaam.
Ik zag de goedkeurende blikken van de jonge meiden die her en der in groepjes op het strand lagen. "Ja, kijk maar goed, hij hoort bij mij."
Nog steeds kon ik het niet geloven. Wij tweetjes hier samen in dit paradijselijke oord. Niet veel meer nodig dan alleen elkaar. Zo lang had ik over hem gedroomd en nu kon ik iedere fantasie werkelijkheid laten worden.
De nachten in onze hotelkamer stonden bol van zwoele sex en erotiek. Hij liet me zo mooi en jong voelen, gaf me zelfs complimentjes over mijn tenen. Ik voelde me net Demi Moore met haar 16 jaar jongere lover.
"Mammm, is het nu strakjes ?"
"Huh, hoezo, antwoordde ik afwezig."
"Ik wil drinken en ik heb al heel lang gewacht." Mijn jongste zoon stond voor me met een irritante zeurstem. Ik zou hem niet meer kunnen afschepen, realiseerde ik me en stond op.
"Mammm, heb jij mijn voetbalboek gezien ?", riep de oudste, die blijkbaar toch nog de uit knop van zijn Wii had weten te vinden en nu ongeduldig door het huis heen en weer liep.
Mijn dochter kwam met de telefoon in haar hand naar me toegelopen.
"Sanne vraagt of ze mag komen spelen en slapen misschien." Haar vraag klonk net iets te lief.
Met mijn gedachten ergens anders knikte ik ja en schudde ondertussen wat sap in een beker.
"Zo, de palen staan in de grond, ik kan morgen het hek plaatsen", mijn man kwam de keuken binnen, griste de beker sap van het aanrecht en dronk deze in één teug leeg. "Ooooh, mijn drinken", krijste mijn zoontje nu.
Ik zuchtte hoorbaar.
Mijn man keek de keuken rond.
"Hé schat, wat dacht je ervan als ik me even opfris en dan met de kinderen naar de speeltuin ga ? Kun jij even ongestoord verder schrijven. Zullen we dan vanavond wat van de Griek laten komen ?"
Ik liep naar hem toe en rook een overheersende zweetlucht. Ik legde mijn armen om zijn buik en kuste hem zacht in zijn hals.
"Klinkt heerlijk. Als toetje lust ik wel een lekkere massage", fluisterde ik in zijn oor. "Zet de massageolie maar alvast klaar", hij wierp mij een uitdagende blik toe voordat hij de keuken uit liep.
Aedin 17/8'09
Geïnspireerd door de juli-augustus opdracht van Het Fantasierijk:
Vrij zijn betekent dat een boel zaken die normaal verplicht zijn, ineens niet meer hoeven. De zomeropdracht van Fantasierijk staat in het kader van dat ontmoeten. Gun uw geest de onmetelijke ruimte van een vrije geest en schrijf een verhaal dat uzelf graag op het strand zou lezen. De enige beperking is dat het stuk maximaal 500 woorden mag tellen.
De confrontatie
Dit keer was ze te ver gevlucht. Ze had zijn roepen niet meer gehoord.
Haar tomeloze energie oogstte altijd veel bewondering bij de mensen om haar heen. “Hoe doe je dat toch allemaal” was een veelgehoorde opmerking. En oh wat was ze dan trots. Ja, zij kon dat wel. Aan iedereen wilde ze laten zien hoe sterk ze was. Maar waarom eigenlijk ? Dat was een vraag die ze zich sinds kort stelde. Nee, beter nog, die aan haar gesteld was. Een doodnormale vraag zou je denken. Toch, het feit dat er meteen tranen waren gekomen gaf wel aan dat er veel meer achter zat.
Ze voelde een constante rusteloosheid in haar lichaam. Wat ze al niet allemaal geprobeerd had om het te stillen: Cursussen, workshops, een volledige studie, muziek, sport, een carrièreswitch, een ander huis, nog meer muziek, weer een ander huis. Niets bleek genoeg. Het was als het koekiemonster. Ieder koekje dat ze hem toewierp verslond hij in razend tempo om meteen daarna te vragen om meer. Natuurlijk trok ze ook profijt uit deze onrust en het niet stil kunnen zitten. Ze kon meer activiteiten op een dag doen dan menig ander. Ze was niet snel moe te krijgen, haar energie leek onuitputtelijk.
Haar drang om te bewijzen dat ze het allemaal wel in haar eentje kon was onlangs ten val gekomen. Geconfronteerd met de gevolgen van een vlucht die dit keer te ver was geweest, was ze in elkaar gezakt. Opnieuw was hij er voor haar geweest. Hij had haar alleen maar in zijn armen genomen en getroost. Haar op die manier laten weten dat ze veilig bij hem was. Zo hadden ze daar samen gestaan. En het had verdomde goed gevoeld. Warm en vertrouwd. Ze had zijn stem weer gehoord. Hij die haar altijd wist te vinden. Een engelengeduld met haar had.
Dit keer was ze echt te ver gegaan. Ze besefte dat dit nooit meer mocht gebeuren, hij zou haar niet meer willen zoeken. Daarmee zou ze het dierbaarste in haar leven kwijtraken. Nu stond ze voor de moeilijke taak om antwoorden te vinden op vragen die haar al zo lang achtervolgden. Maar ze voelde dat ze er klaar voor was om de confrontatie aan te gaan. Ze zou zichzelf niet meer voorbij rennen. De eerste stappen dichterbij waren onlangs gezet. Het viel niet eens tegen wat ze zag.
10/7'09 Aedin
Haar tomeloze energie oogstte altijd veel bewondering bij de mensen om haar heen. “Hoe doe je dat toch allemaal” was een veelgehoorde opmerking. En oh wat was ze dan trots. Ja, zij kon dat wel. Aan iedereen wilde ze laten zien hoe sterk ze was. Maar waarom eigenlijk ? Dat was een vraag die ze zich sinds kort stelde. Nee, beter nog, die aan haar gesteld was. Een doodnormale vraag zou je denken. Toch, het feit dat er meteen tranen waren gekomen gaf wel aan dat er veel meer achter zat.
Ze voelde een constante rusteloosheid in haar lichaam. Wat ze al niet allemaal geprobeerd had om het te stillen: Cursussen, workshops, een volledige studie, muziek, sport, een carrièreswitch, een ander huis, nog meer muziek, weer een ander huis. Niets bleek genoeg. Het was als het koekiemonster. Ieder koekje dat ze hem toewierp verslond hij in razend tempo om meteen daarna te vragen om meer. Natuurlijk trok ze ook profijt uit deze onrust en het niet stil kunnen zitten. Ze kon meer activiteiten op een dag doen dan menig ander. Ze was niet snel moe te krijgen, haar energie leek onuitputtelijk.
Haar drang om te bewijzen dat ze het allemaal wel in haar eentje kon was onlangs ten val gekomen. Geconfronteerd met de gevolgen van een vlucht die dit keer te ver was geweest, was ze in elkaar gezakt. Opnieuw was hij er voor haar geweest. Hij had haar alleen maar in zijn armen genomen en getroost. Haar op die manier laten weten dat ze veilig bij hem was. Zo hadden ze daar samen gestaan. En het had verdomde goed gevoeld. Warm en vertrouwd. Ze had zijn stem weer gehoord. Hij die haar altijd wist te vinden. Een engelengeduld met haar had.
Dit keer was ze echt te ver gegaan. Ze besefte dat dit nooit meer mocht gebeuren, hij zou haar niet meer willen zoeken. Daarmee zou ze het dierbaarste in haar leven kwijtraken. Nu stond ze voor de moeilijke taak om antwoorden te vinden op vragen die haar al zo lang achtervolgden. Maar ze voelde dat ze er klaar voor was om de confrontatie aan te gaan. Ze zou zichzelf niet meer voorbij rennen. De eerste stappen dichterbij waren onlangs gezet. Het viel niet eens tegen wat ze zag.
10/7'09 Aedin
Achterom kijken
Ze straalde een en al vrouwelijkheid uit, was sexy en had de mooiste billen. Althans, als ze enkele mensen om haar heen moest geloven. Ze groeide door de aandacht van de mannen om haar heen. Ze zag de blikken, de goedkeuring in hun ogen en voelde zich zelfverzekerder dan ooit. Ze werd gewaardeerd als collega, men zag haar graag als vriendin. Er was veel liefde om haar heen. Haar leven was op orde. Nu ze op haar sterkst was of leek te zijn, kwam het kleine meisje ineens om de hoek kijken. Wie was zij ?
Het kleine meisje speelde het liefst met jongens. Ze klom graag in bomen, ze bouwde hutten, ze voetbalde. Haar moeder zei het zo vaak: 'Aan jou is een jongen verloren gegaan.' Haar leven ging in een stroomversnelling. Ze moest heel snel leren om groot te zijn. Zoveel zekerheden die steeds wegvielen, teveel onstabiele factoren die haar leven beheersten. Kleine meisjes waren een makkelijk slachtoffer voor grote boze mensen. Er kon mee gespeeld worden. Ze konden als inzet worden gebruikt voor ingewikkelde spelletjes die alleen volwassenen begrepen. Dat deed pijn. Omdat er niemand was om pleisters te plakken bedacht ze een spel dat je ook in je eentje kon spelen: verstoppertje.
Eerst dacht ze dat als zij de anderen niet zag de anderen haar ook niet zagen. Al snel kreeg ze in de gaten dat alleen je eigen ogen afdekken niet werkte. Ze vond verstopplekken waar niemand haar kon zien tenzij je de lichtschakelaar wist te vinden. Ze werd steeds beter in dit spel. Totdat er iemand kwam die hield van duisternis en nachtogen bleek te hebben. Hij vond haar overal. Al haar verstopplekken werden ontdekt.
'Uitkomen', riep hij.
En dat deed ze. Als een vrouw die het leven aankon, standvastig, zelfverzekerd en krachtig. Het kleine meisje kon geen pijn meer worden gedaan want ze was er niet meer. Niemand die haar nog zocht nu er zo’n mooie vrouw tevoorschijn was gekomen. Het spel was uitgespeeld. Toch, was het dat? Zat het kleine meisje niet stiekem nog ergens verborgen? Had ze misschien een vermomming aangenomen om daarmee iedereen op een dwaalspoor te brengen ?
De zelfverzekerde vrouw begon steeds vaker achterom te kijken. Eerst met teveel woede waardoor haar blik vertroebeld was. Ze was te boos over de pijn die het kleine meisje was aangedaan. Dat had haar weggejaagd. Later keek ze te snel en te achteloos, met een halve blik over haar schouder. Dan was het meisje maar weg, niets aan te doen. Pas toen ze begon te beseffen wat ze was kwijtgeraakt, begon het echte speurwerk.
Ze keek heel lang achterom met ogen die alles zouden zien. Ze volgde het spoor en ontdekte alle plekken waar het meisje ooit was geweest. Een route met diepgetrokken sporen, een hobbelig pad dat zelfs voor een stabiele en sterke vrouw als zij moeilijk begaanbaar was. Ze zag de valkuilen die het meisje hadden verwond.
Ondertussen was het flink gaan regenen. Verdriet, bewondering, begrip, het daalde allemaal op haar neer. Onweer barstte los en trok vele bomen omver. Hoe moeilijk het ook was, ze zette de tocht voort, volhardend als ze was. Al kostte het al haar kracht, ze moest en zou het meisje terug vinden. Zoals altijd gold ook nu: hoe harder je zoekt hoe minder je zult vinden.
Toen ze ging zitten op een omgevallen boomstronk, haar ogen even sloot en accepteerde dat het zo was als het was voelde ze een zachte tik op haar schouders. Ze keek op, haar blik was nog een beetje wazig. Enkele meters voor haar zag ze een klein meisje langzaam weglopen. Ze gebaarde met haar smalle kinderhandje. De vrouw begreep.
De meeste mensen zagen haar zoals ze was. Een krachtige vrouw met een vleugje arrogantie. Slechts enkelen bemerkten de verandering, iets wat er voorheen niet was geweest. Het was net alsof er achter de rug van de vrouw af en toe een meisje tevoorschijn kwam, als speelde zij verstoppertje. Toch dit meisje wilde gevonden worden. Ze had een nieuwe variant op het spel bedacht. Ze kon ook zelf 'uitkomen' roepen. Alleen op veilige momenten, dat wel.
4/5'09 Aedin
Het kleine meisje speelde het liefst met jongens. Ze klom graag in bomen, ze bouwde hutten, ze voetbalde. Haar moeder zei het zo vaak: 'Aan jou is een jongen verloren gegaan.' Haar leven ging in een stroomversnelling. Ze moest heel snel leren om groot te zijn. Zoveel zekerheden die steeds wegvielen, teveel onstabiele factoren die haar leven beheersten. Kleine meisjes waren een makkelijk slachtoffer voor grote boze mensen. Er kon mee gespeeld worden. Ze konden als inzet worden gebruikt voor ingewikkelde spelletjes die alleen volwassenen begrepen. Dat deed pijn. Omdat er niemand was om pleisters te plakken bedacht ze een spel dat je ook in je eentje kon spelen: verstoppertje.
Eerst dacht ze dat als zij de anderen niet zag de anderen haar ook niet zagen. Al snel kreeg ze in de gaten dat alleen je eigen ogen afdekken niet werkte. Ze vond verstopplekken waar niemand haar kon zien tenzij je de lichtschakelaar wist te vinden. Ze werd steeds beter in dit spel. Totdat er iemand kwam die hield van duisternis en nachtogen bleek te hebben. Hij vond haar overal. Al haar verstopplekken werden ontdekt.
'Uitkomen', riep hij.
En dat deed ze. Als een vrouw die het leven aankon, standvastig, zelfverzekerd en krachtig. Het kleine meisje kon geen pijn meer worden gedaan want ze was er niet meer. Niemand die haar nog zocht nu er zo’n mooie vrouw tevoorschijn was gekomen. Het spel was uitgespeeld. Toch, was het dat? Zat het kleine meisje niet stiekem nog ergens verborgen? Had ze misschien een vermomming aangenomen om daarmee iedereen op een dwaalspoor te brengen ?
De zelfverzekerde vrouw begon steeds vaker achterom te kijken. Eerst met teveel woede waardoor haar blik vertroebeld was. Ze was te boos over de pijn die het kleine meisje was aangedaan. Dat had haar weggejaagd. Later keek ze te snel en te achteloos, met een halve blik over haar schouder. Dan was het meisje maar weg, niets aan te doen. Pas toen ze begon te beseffen wat ze was kwijtgeraakt, begon het echte speurwerk.
Ze keek heel lang achterom met ogen die alles zouden zien. Ze volgde het spoor en ontdekte alle plekken waar het meisje ooit was geweest. Een route met diepgetrokken sporen, een hobbelig pad dat zelfs voor een stabiele en sterke vrouw als zij moeilijk begaanbaar was. Ze zag de valkuilen die het meisje hadden verwond.
Ondertussen was het flink gaan regenen. Verdriet, bewondering, begrip, het daalde allemaal op haar neer. Onweer barstte los en trok vele bomen omver. Hoe moeilijk het ook was, ze zette de tocht voort, volhardend als ze was. Al kostte het al haar kracht, ze moest en zou het meisje terug vinden. Zoals altijd gold ook nu: hoe harder je zoekt hoe minder je zult vinden.
Toen ze ging zitten op een omgevallen boomstronk, haar ogen even sloot en accepteerde dat het zo was als het was voelde ze een zachte tik op haar schouders. Ze keek op, haar blik was nog een beetje wazig. Enkele meters voor haar zag ze een klein meisje langzaam weglopen. Ze gebaarde met haar smalle kinderhandje. De vrouw begreep.
De meeste mensen zagen haar zoals ze was. Een krachtige vrouw met een vleugje arrogantie. Slechts enkelen bemerkten de verandering, iets wat er voorheen niet was geweest. Het was net alsof er achter de rug van de vrouw af en toe een meisje tevoorschijn kwam, als speelde zij verstoppertje. Toch dit meisje wilde gevonden worden. Ze had een nieuwe variant op het spel bedacht. Ze kon ook zelf 'uitkomen' roepen. Alleen op veilige momenten, dat wel.
4/5'09 Aedin
Doe mij maar een vriendje mét
We komen veel mensen tegen in ons leven. Soms weet je gewoon dat de ontmoeting niet toevallig was. Het heeft zo moeten zijn.
Zo vinden Dennis en Marcella elkaar. Er groeit een speciale band. Er ontstaat een vriendschap van het zuiverste soort.
Ze reizen door het leven met teveel zware bagage. Afwisselend helpen ze elkaar met dragen.
Zullen ze ooit hun bestemming bereiken ?
Doorstaat hun vriendschap de zware beproevingen ?
En wat als onverhoopt toch liefde om de hoek komt kijken ?
Een verhaal over eerlijkheid en puurheid en het gevecht dat het leven soms kan zijn.
Hoofdstuk 1: De eenzame jongen
Hoofdstuk 2: Puinhoop en hoe je je veilig kunt voelen in een douchecel
Hoofdstuk 3: Vriendschap verkeerd
Zo vinden Dennis en Marcella elkaar. Er groeit een speciale band. Er ontstaat een vriendschap van het zuiverste soort.
Ze reizen door het leven met teveel zware bagage. Afwisselend helpen ze elkaar met dragen.
Zullen ze ooit hun bestemming bereiken ?
Doorstaat hun vriendschap de zware beproevingen ?
En wat als onverhoopt toch liefde om de hoek komt kijken ?
Een verhaal over eerlijkheid en puurheid en het gevecht dat het leven soms kan zijn.
Hoofdstuk 1: De eenzame jongen
Hoofdstuk 2: Puinhoop en hoe je je veilig kunt voelen in een douchecel
Hoofdstuk 3: Vriendschap verkeerd
Gevoelsmuziek
Het zijn juist de klanken
die me raken
Meer dan goed bedoelde woorden
Een emotie gevangen
Ik bevangen,
door de muziek zo mooi
Glijdend op de noten
droom ik mijn droom
Een ballad of hardcore
Helende verhalen
Gevoel en ritme laten bepalen
daar waar het verstand ooit ontnam
febr. '09 Aedin
die me raken
Meer dan goed bedoelde woorden
Een emotie gevangen
Ik bevangen,
door de muziek zo mooi
Glijdend op de noten
droom ik mijn droom
Een ballad of hardcore
Helende verhalen
Gevoel en ritme laten bepalen
daar waar het verstand ooit ontnam
febr. '09 Aedin
1. De eenzame jongen
Het was gemakkelijk om een verkeerd beeld van hem te krijgen aangezien hij er alles aan deed om het te versterken. Dat hij er goed uitzag was een cadeau van moeder natuur maar de wijze waarop hij zijn leven invulling gaf had hij volledig zelf in de hand.
Zijn natuurlijk charisma werkte als een magneet. Vrouwen én mannen plakten aan hem vast. Hij genoot ervan om het middelpunt van alle aandacht te zijn en speelde die rol met verve; zolang als het duurde. Want, je kon er op wachten, altijd kwam er weer een moment dat hij het verbruide. De relaties die hij was aangegaan werden net zo snel weer afgebroken als hij ze had opgebouwd. "Er mocht geen misverstand over bestaan. Hij was nu eenmaal geen aardig iemand", zei hij dan.
Ik ontmoette hem voor het eerst in het plaatselijke jongerencentrum. Ik was net verhuisd en nieuw in de stad. Het was mijn eerste avondje uit, mijn kennismaking met het nachtleven. Blijkbaar was het verse bloed van een aantrekkelijke geur aangezien ik na een half uur al twee heren om me heen had cirkelen. Er was een plakker bij die niet van wijken wist. Normaal gesproken had ik geen moeite om van me af te bijten maar deze gast had wat teveel gedronken om te begrijpen wat ik bedoelde. Dat was waar Dennis voor het eerst in beeld kwam. Hij zag mijn geworstel en duwde mij een glas bier in mijn handen met de opmerking: “Hey lieverd, hier is eindelijk je drankje”, daarmee de twee heren het sein tot afdruipen gevend. We keken elkaar aan en lazen herkenning in elkaars ogen. Het zou de basis zijn van een intense vriendschap die vanaf deze eerste blik werd gesmeden.
“Wat doet een vrouw van zo’n zeldzame schoonheid in deze wildernis belanden zonder beschermheer ?” vroeg hij. Ik moet toegeven dat ook ik even van het gevaar wilde proeven dat zijn diepe stem me beloofde. Al op jonge leeftijd had ik geleerd om iemands ogen te lezen. Wat ik in zijn blauwe kijkers las deed me in een fractie van een seconde besluiten om deze jongen in mijn hart te sluiten. Ik hervatte me daarom snel en antwoordde: “Wachten op zo’n goddelijke vertoning als jij natuurlijk”. Daarmee was ook de toon gezet van onze vriendschap die vooral gebaseerd was op openheid en directheid, overgoten door een ironische humor die we er beiden op nahielden.
Het was op z’n minst opmerkelijk hoeveel we over elkaar aan de weet kwamen na deze eerste avond. We praatten vrijuit over hoe we in het leven stonden, wat we belangrijk vonden en wat niet maar bovenal over onze jeugd die zoveel overeenkomsten vertoonde. Hij die was grootgebracht in internaten, ik die van het ene pleeggezin naar het andere had gependeld. We hadden aan halve woorden genoeg. Steeds vonden we elkaar in wederzijds begrip.
Na deze eerste avond zagen we elkaar met kortere of langere tussenpozen. We spraken af in restaurants, bij elkaar thuis -onze woonruimtes wisselden regelmatig -, gingen samen stappen en zagen elk genre film met elkaar; zelfs de voorliefde voor B-films deelden we. Steeds als een van ons daar behoefte aan had was een eenvoudig telefoontje genoeg om de ander mee te krijgen.
De vrienden om ons heen zochten vaak iets anders achter onze vriendschap. Gingen er meestal vanuit dat we toch stiekem een seksuele relatie met elkaar hadden. Maar er was nooit ook maar enige sprake van intimiteit op dat vlak. Ik geef toe dat we in het begin heus wel geprobeerd hebben elkaar te versieren. We hielden beiden van de uitdaging en vonden in elkaar een waardig tegenstander. Maar er was altijd een rem die ons weerhield van dat laatste stukje. Vanaf onze eerste onmoeting was er een weten dat onze relatie meer was dan zomaar een korte flirt. We begrepen dat, wilden we niet verspelen wat we bij elkaar vonden, we ons niet op seksueel gebied aan elkaar moesten wagen.
We doorzagen elkaar zoals niemand anders dat kon en wisten dat we van hetzelfde hout gesneden waren.
Duidelijk was dat onze diepe vriendschap ons teveel waard was om op het spel te zetten. Als we er afzonderlijk van elkaar al niet in slaagden om een relatie in stand te houden, hoe zouden we dat dan ooit met elkaar kunnen.
Ik had Dennis twee weken geleden voor het laatst gezien bij hem thuis. We hadden onze nieuwste cd’s aan elkaar laten horen en ondertussen Dennis relatie met Lissa gewikt en gewogen. Daarna was het stil gebleven. Tot vandaag. De eenvoudige woorden op mijn voicemail “Cel (zijn afkorting voor Marcella, een vernoeming naar de moeder van mijn Italiaanse vader die later toch weer niet mijn vader bleek te zijn), ben je thuis, kun je komen ?” vertelden me genoeg. Ik hoorde de gebroken stem en wist dat Dennis me nu nodig had.
Het zou een “naaktsessie” worden. Zo hadden we onze samenkomsten genoemd waarin we de diepte ingingen. Alle shit op tafel gooiden totdat het een grote zooi werd waarna we stukje voor stukje de boel ontrafelden en in de juiste lade onderbrachten. Avonden waarop we alle smuk en maskers van ons afgooiden en volledig onszelf waren. Zo bloot als het maar zijn kon. Dan toonde zich de ware Dennis, de eenzame jongen, die alleen tevoorschijn kwam als we samen waren. Als hij zich veilig en vertrouwd waande. Als hij zijn rol van charmeur en entertainer naast zich neer kon leggen. Zo zag ik hem het liefst.
Snel trok ik mijn leren jack van de kapstok en griste mijn tas van het aanrecht. Ik controleerde nog even of mijn sleutels en gsm erin zaten voordat ik de deur van mijn appartement dichttrok. Geen lippenstift bijwerken of extra make-up controle dit keer. Ik hoefde niet op m’n mooist te wezen vanavond. Mijn vriendje was in nood en ik was benieuwd wat er aan de hand was.
13/7’09 Aedin
Zijn natuurlijk charisma werkte als een magneet. Vrouwen én mannen plakten aan hem vast. Hij genoot ervan om het middelpunt van alle aandacht te zijn en speelde die rol met verve; zolang als het duurde. Want, je kon er op wachten, altijd kwam er weer een moment dat hij het verbruide. De relaties die hij was aangegaan werden net zo snel weer afgebroken als hij ze had opgebouwd. "Er mocht geen misverstand over bestaan. Hij was nu eenmaal geen aardig iemand", zei hij dan.
Ik ontmoette hem voor het eerst in het plaatselijke jongerencentrum. Ik was net verhuisd en nieuw in de stad. Het was mijn eerste avondje uit, mijn kennismaking met het nachtleven. Blijkbaar was het verse bloed van een aantrekkelijke geur aangezien ik na een half uur al twee heren om me heen had cirkelen. Er was een plakker bij die niet van wijken wist. Normaal gesproken had ik geen moeite om van me af te bijten maar deze gast had wat teveel gedronken om te begrijpen wat ik bedoelde. Dat was waar Dennis voor het eerst in beeld kwam. Hij zag mijn geworstel en duwde mij een glas bier in mijn handen met de opmerking: “Hey lieverd, hier is eindelijk je drankje”, daarmee de twee heren het sein tot afdruipen gevend. We keken elkaar aan en lazen herkenning in elkaars ogen. Het zou de basis zijn van een intense vriendschap die vanaf deze eerste blik werd gesmeden.
“Wat doet een vrouw van zo’n zeldzame schoonheid in deze wildernis belanden zonder beschermheer ?” vroeg hij. Ik moet toegeven dat ook ik even van het gevaar wilde proeven dat zijn diepe stem me beloofde. Al op jonge leeftijd had ik geleerd om iemands ogen te lezen. Wat ik in zijn blauwe kijkers las deed me in een fractie van een seconde besluiten om deze jongen in mijn hart te sluiten. Ik hervatte me daarom snel en antwoordde: “Wachten op zo’n goddelijke vertoning als jij natuurlijk”. Daarmee was ook de toon gezet van onze vriendschap die vooral gebaseerd was op openheid en directheid, overgoten door een ironische humor die we er beiden op nahielden.
Het was op z’n minst opmerkelijk hoeveel we over elkaar aan de weet kwamen na deze eerste avond. We praatten vrijuit over hoe we in het leven stonden, wat we belangrijk vonden en wat niet maar bovenal over onze jeugd die zoveel overeenkomsten vertoonde. Hij die was grootgebracht in internaten, ik die van het ene pleeggezin naar het andere had gependeld. We hadden aan halve woorden genoeg. Steeds vonden we elkaar in wederzijds begrip.
Na deze eerste avond zagen we elkaar met kortere of langere tussenpozen. We spraken af in restaurants, bij elkaar thuis -onze woonruimtes wisselden regelmatig -, gingen samen stappen en zagen elk genre film met elkaar; zelfs de voorliefde voor B-films deelden we. Steeds als een van ons daar behoefte aan had was een eenvoudig telefoontje genoeg om de ander mee te krijgen.
De vrienden om ons heen zochten vaak iets anders achter onze vriendschap. Gingen er meestal vanuit dat we toch stiekem een seksuele relatie met elkaar hadden. Maar er was nooit ook maar enige sprake van intimiteit op dat vlak. Ik geef toe dat we in het begin heus wel geprobeerd hebben elkaar te versieren. We hielden beiden van de uitdaging en vonden in elkaar een waardig tegenstander. Maar er was altijd een rem die ons weerhield van dat laatste stukje. Vanaf onze eerste onmoeting was er een weten dat onze relatie meer was dan zomaar een korte flirt. We begrepen dat, wilden we niet verspelen wat we bij elkaar vonden, we ons niet op seksueel gebied aan elkaar moesten wagen.
We doorzagen elkaar zoals niemand anders dat kon en wisten dat we van hetzelfde hout gesneden waren.
Duidelijk was dat onze diepe vriendschap ons teveel waard was om op het spel te zetten. Als we er afzonderlijk van elkaar al niet in slaagden om een relatie in stand te houden, hoe zouden we dat dan ooit met elkaar kunnen.
Ik had Dennis twee weken geleden voor het laatst gezien bij hem thuis. We hadden onze nieuwste cd’s aan elkaar laten horen en ondertussen Dennis relatie met Lissa gewikt en gewogen. Daarna was het stil gebleven. Tot vandaag. De eenvoudige woorden op mijn voicemail “Cel (zijn afkorting voor Marcella, een vernoeming naar de moeder van mijn Italiaanse vader die later toch weer niet mijn vader bleek te zijn), ben je thuis, kun je komen ?” vertelden me genoeg. Ik hoorde de gebroken stem en wist dat Dennis me nu nodig had.
Het zou een “naaktsessie” worden. Zo hadden we onze samenkomsten genoemd waarin we de diepte ingingen. Alle shit op tafel gooiden totdat het een grote zooi werd waarna we stukje voor stukje de boel ontrafelden en in de juiste lade onderbrachten. Avonden waarop we alle smuk en maskers van ons afgooiden en volledig onszelf waren. Zo bloot als het maar zijn kon. Dan toonde zich de ware Dennis, de eenzame jongen, die alleen tevoorschijn kwam als we samen waren. Als hij zich veilig en vertrouwd waande. Als hij zijn rol van charmeur en entertainer naast zich neer kon leggen. Zo zag ik hem het liefst.
Snel trok ik mijn leren jack van de kapstok en griste mijn tas van het aanrecht. Ik controleerde nog even of mijn sleutels en gsm erin zaten voordat ik de deur van mijn appartement dichttrok. Geen lippenstift bijwerken of extra make-up controle dit keer. Ik hoefde niet op m’n mooist te wezen vanavond. Mijn vriendje was in nood en ik was benieuwd wat er aan de hand was.
13/7’09 Aedin
2. Puinhoop en hoe je je veilig kunt voelen in een douchecel
Eerst was het nog een zacht, vriendelijk klinkend ritmisch geluid maar met elke trede die ik nam zwollen de bastonen meer aan. Tegen de tijd dat ik Dennis' etage had bereikt waren de zware diepe klanken overal om me heen, voelbaar in mijn buik. De deur van zijn appartement stond op een kier. Voorzichtig duwde ik ‘m verder open maar halverwege bleef de deur steken. Toen ik naar binnenliep begreep ik waarom. Overal lagen kleding en schoenen. Ik zag een gebroken fotolijst in een hoek en verspreid over de grond tientallen kapotte cd-doosjes. “Wat zonde” ging er door me heen. Ik snoof een bekende zoete geur op. Ik liep verder de gang in. Missy Elliot streek met haar zachte poezenlijf langs mijn benen. De muziek stond zo hard dat mijn broekspijpen meetrilden op het ritme. Er was een akelige leegte voelbaar in het appartement. Snel liep ik door naar de kamer waar de stereoinstallatie zich bevond. Eerst een einde maken aan deze herrie. Roni Size, een van onze favorieten op drum ’n bass gebied, erg lekker op de dansvloer, maar met dit volume in een huiskamer was het bijna misselijkmakend. Ik draaide de volumeknop vol terug. Wat een verlossing.
Van Dennis ontbrak nog steeds ieder spoor. Dat was mijn volgende zorg. Normaal gesproken stond hij al aan de deur op me te wachten als ik nog niet mijn auto was uitgestapt, ongeduldig als hij was. Ik riep een aantal keren zijn naam maar er kwam geen reactie. Op zijn slaapkamer trof ik alleen een volledig omgeploegde klerenkast en een penetrante zweetlucht. De keuken was een verzameling van lege flessen wijn en kratten bier, verpakkingsmaterialen van diverse snelfood ketens, een uitpuilende vuilnisemmer, volle asbakken en veel, heel veel vuile borden en glazen. Op de grond lagen her en der vertrapte frieten, een spoor van mayonaise, en een oranje/ bruin mengsel wat ik niet kon thuisbrengen maar waarvan ik hoopte dat het niet was wat ik dacht dat het was. Lissa was dus vertrokken, zoveel kon ik wel aflezen uit wat ik om me heen zag. Dat het met Dennis nu helemaal verkeerd ging, dat was ook duidelijk.
De enige ruimte die ik nog niet betreden had was de badkamer. “Dennis, riep ik, zit je hier ?” ondertussen de deur openduwend. Hete vochtige lucht kwam me tegemoet. Ik hoorde het water op volle kracht lopen en zag een donkere schim door het beslagen glas van de douchecel. Met kloppend hart trok ik de deur open. Hij zat naakt op de vloer met zijn gezicht op zijn knieën rustend, terwijl het water in harde stralen over zijn lichaam liep. Zijn ogen keken wazig langs me heen. Ik voelde een knoop in mijn maag en werd overmand door emoties. Zo had ik hem nog nooit gezien. “Dennis”, riep ik met overslaande stem. Geen enkele reactie. Wat had hij godverdorie allemaal gezopen, gerookt en gesnoven dat hij zo ver heen was. Ik draaide de kraan dicht. De knop was gloeiend heet. Ik zocht om me heen naar een handdoek maar vond niets. Ik rende terug door de kamer, waar ik mijn tas en jas snel op de bank gooide, naar de slaapkamer. Tussen de stapels kleding ontdekte ik zowaar een badhanddoek. Terug naar Dennis die nog steeds onbewogen op de douchevloer zat. Ik sloeg de handdoek om hem heen. Ik schrok van het lichaam dat ik vastpakte. Hij was alltijd mooi op gewicht geweest maar nu voelde ik de ribben door zijn huid steken. Ik wreef hem droog en probeerde contact met hem te krijgen. “Dennis, hoor je me ? Kun je opstaan en meelopen ?” Zijn ogen draaiden mijn richting uit. Ik leek even contact met hem te krijgen. Hij deed een poging om omhoog te komen maar zakte onmiddellijk weer in elkaar. “Lieverd toch, wat is er allemaal gebeurd ? Ik ben nu bij je. Ik zal voor je zorgen”. Ik knielde naast hem neer, legde mijn handen aan weerskanten van zijn gezicht en kuste hem zacht op zijn wang. Hij duwde zijn hoofd tegen me aan. Het rustte zwaar op mijn schouder. Ik sloeg mijn armen om hem heen als wilde ik hem beschermen. Zijn lichaam dicht tegen het mijne geklemd voelde ik zijn ademhaling rustiger worden. Zo bleven we daar zitten, in die douchecel, als een moeder met haar kind, zwijgend, minuten, uren. Toen begon Dennis te praten.
“Ik ben zo stom geweest, Cel”
31/7'09 Aedin
Van Dennis ontbrak nog steeds ieder spoor. Dat was mijn volgende zorg. Normaal gesproken stond hij al aan de deur op me te wachten als ik nog niet mijn auto was uitgestapt, ongeduldig als hij was. Ik riep een aantal keren zijn naam maar er kwam geen reactie. Op zijn slaapkamer trof ik alleen een volledig omgeploegde klerenkast en een penetrante zweetlucht. De keuken was een verzameling van lege flessen wijn en kratten bier, verpakkingsmaterialen van diverse snelfood ketens, een uitpuilende vuilnisemmer, volle asbakken en veel, heel veel vuile borden en glazen. Op de grond lagen her en der vertrapte frieten, een spoor van mayonaise, en een oranje/ bruin mengsel wat ik niet kon thuisbrengen maar waarvan ik hoopte dat het niet was wat ik dacht dat het was. Lissa was dus vertrokken, zoveel kon ik wel aflezen uit wat ik om me heen zag. Dat het met Dennis nu helemaal verkeerd ging, dat was ook duidelijk.
De enige ruimte die ik nog niet betreden had was de badkamer. “Dennis, riep ik, zit je hier ?” ondertussen de deur openduwend. Hete vochtige lucht kwam me tegemoet. Ik hoorde het water op volle kracht lopen en zag een donkere schim door het beslagen glas van de douchecel. Met kloppend hart trok ik de deur open. Hij zat naakt op de vloer met zijn gezicht op zijn knieën rustend, terwijl het water in harde stralen over zijn lichaam liep. Zijn ogen keken wazig langs me heen. Ik voelde een knoop in mijn maag en werd overmand door emoties. Zo had ik hem nog nooit gezien. “Dennis”, riep ik met overslaande stem. Geen enkele reactie. Wat had hij godverdorie allemaal gezopen, gerookt en gesnoven dat hij zo ver heen was. Ik draaide de kraan dicht. De knop was gloeiend heet. Ik zocht om me heen naar een handdoek maar vond niets. Ik rende terug door de kamer, waar ik mijn tas en jas snel op de bank gooide, naar de slaapkamer. Tussen de stapels kleding ontdekte ik zowaar een badhanddoek. Terug naar Dennis die nog steeds onbewogen op de douchevloer zat. Ik sloeg de handdoek om hem heen. Ik schrok van het lichaam dat ik vastpakte. Hij was alltijd mooi op gewicht geweest maar nu voelde ik de ribben door zijn huid steken. Ik wreef hem droog en probeerde contact met hem te krijgen. “Dennis, hoor je me ? Kun je opstaan en meelopen ?” Zijn ogen draaiden mijn richting uit. Ik leek even contact met hem te krijgen. Hij deed een poging om omhoog te komen maar zakte onmiddellijk weer in elkaar. “Lieverd toch, wat is er allemaal gebeurd ? Ik ben nu bij je. Ik zal voor je zorgen”. Ik knielde naast hem neer, legde mijn handen aan weerskanten van zijn gezicht en kuste hem zacht op zijn wang. Hij duwde zijn hoofd tegen me aan. Het rustte zwaar op mijn schouder. Ik sloeg mijn armen om hem heen als wilde ik hem beschermen. Zijn lichaam dicht tegen het mijne geklemd voelde ik zijn ademhaling rustiger worden. Zo bleven we daar zitten, in die douchecel, als een moeder met haar kind, zwijgend, minuten, uren. Toen begon Dennis te praten.
“Ik ben zo stom geweest, Cel”
31/7'09 Aedin
Abonneren op:
Posts (Atom)