Nog een klein puntje was zichtbaar van het land in de verte, zijn land. Ze bleef het met haar ogen vasthouden. Soms werd het zicht onderbroken door haar lange haren die voor haar gezicht waaiden. Het beeld werd vager en vager.
Gescheiden door zoveel meer dan alleen de zee. Alleen iets wat ooit tot elkaar behoord had kon ontbonden worden. Zo dichtbij waren ze geweest, bijna één.
Met haar tong streek ze over haar gebarsten lippen. Ze proefde de smaak van liefde. Hoe lang nog ?
Zijn land was niet het hare. Haar tijdszone niet de zijne. Toch, als vanzelf hadden ze hun ruimte weten te vinden. Ze hadden er hun plekje ingenomen en er iedere seconde van het leven verkend. Met een intensiteit die je alleen kon hebben als je wist dat de tijd die je met elkaar had eindig was.
Ze hadden geen afscheid genomen. Er was geen vaarwel. Ooit zouden afstanden overbrugd worden. Maar geen afscheid nemen deed misschien nog wel meer pijn.
Ze liet de reling los en draaide zich om. Er was niets meer te zien. De toekomst lag achter haar. Ze zou haar blik moeten richten op het verleden. Ze keerde huiswaarts. Haar thuis was waar de liefde niet was.
De koffer in haar hand was gewichtsloos doch vol met herinneringen aan later.
Geïnspireerd door het nummer "Herinnering aan later" van Blof
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
0 reacties:
Een reactie posten