'En als ik een man was geweest, had je dan wel van me gehouden?'
Ze vroeg het meer aan zichzelf dan aan mij.
Ik wilde met mijn vingers door haar lange haar kroelen en zeggen dat het goed kwam.
Het zou niet meer goed komen.
Ze zat in mijn favoriete stoel, met haar armen om haar opgetrokken benen geslagen. Ze was zo mooi. God, wat was ze mooi. Mijn meisje, in haar pyjamabroek met het te korte hemdje dat de zijkant van haar borsten bloot liet.
Het mooist waren haar tepels die ik, ook nu ze bedekt waren, voor me zag. Ieder plekje van haar lichaam kon ik uittekenen maar haar tepels het allerbeste. Ze waren perfect van vorm. Jaloersmakend.
Ik moest mezelf dwingen om mijn ogen van haar af te trekken en me te concentreren op de titels en plaatjes.
Hoe lang stond ik al voor deze kast? Honderden cd’s voor mijn neus en ik wist niet welke te kiezen. Geen enkel stukje muziek dat paste bij mijn stemming. Al dagen had ik niets meer geluisterd. En toch had ik zo’n ongelofelijke behoefte aan muziek nu.
Mijn hand bleef hangen bij "Disintegration" van the Cure. Als ik wilde verzinken in nog meer triestheid en duisternis moest ik die cd vooral niet kiezen. No means no, was een beter idee. Ik grinnikte in mezelf.
'Jij en je muziek.' Ze was ongemerkt achter me komen staan en sloeg haar armen om mijn middel. De kou van haar handen trok door mijn buik.
'Ik wou dat ik je muziek was.' Ze legde haar hoofd tegen mijn rug.
Waarom was ze zo lief?
'Niet nu, Ana, ik kan het niet meer.' Alweer voelde ik me te ruw en te grof.
Haar grip verstevigde.
Twee meisjes in een honingzoete musical waren we geweest. Zo mooi is het dus om met een vrouw samen te leven, dacht ik. Haar wansmaak op muzikaal gebied vergaf ik haar.
De gedaanteverwisseling was heel geleidelijk gegaan. Anderen hadden het in de gaten gehad. Ik niet.
'Je bent veranderd.' Ik had het te vaak gehoord en het te vaak niet willen geloven. Totdat ik op een ochtend wakker was geworden en me had afgevraagd waarom er geen lul tussen mijn benen bengelde.
'Zijn die verhuisdozen stevig genoeg om cd’s in te vervoeren?', had ik een aantal uren later aan mijn collega gevraagd.
'Vanavond vertrek ik.' Met die woorden schudde ik Ana als een halsband van me af.
Deze plek was niet de mijne. Hier was ik in de jongen veranderd die ik niet wilde zijn.
Ik had het zo geprobeerd, zo mijn best gedaan.
Vechten kon ik, opgeven niet. Om uit de ring te kunnen stappen had ik mezelf in de laatste ronde knock-out moeten slaan.
Zonder na te denken trok ik een booklet uit de kast. Ik had mijn keuze gemaakt. Muziek voor bij mijn zwarte workers broek van vandaag.
Eerst morgen zou ik mijn fuchsia jurk dragen. Die met de bloemetjes.
26/3'10 Aedin
"Meisje Ana" heeft een prijs gewonnen. Op 23 juni '10 mag ik naar het schrijversdebat in Amersfoort om het verhaal voor te lezen en de prijs (die ze nog geheim houden) in ontvangst te nemen.