Het was op dagen als deze, wanneer zweetdruppels zich mengden met bodylotion en in straaltjes langs haar lichaam liepen, poeltjes vormend in de randjes van haar bh, dat de triestheid haar het meest overviel. Waar de loomheid haar lichaam in een slow motion zette, waren het de herinneringen die haar volledig neersabelden. Dan zou ze zich het liefst willen opsluiten op haar slaapkamer en stil blijven liggen op haar bed of willen wegkruipen in het schaduwrijkste plekje, achter in de tuin. Maar die ruimte was er nooit geweest. Of had ze zich misschien nooit toegeëigend, was ze de laatste tijd steeds meer gaan beseffen.
Bij de eerste zonnestralen in de lente, vreesde ze voor de snikhete dagen die steeds dichterbij kwamen. Dan wist ze dat ze onbereikbaar zou zijn voor iedereen en alles om haar heen. Leo mocht niet eens in haar buurt komen. Bang dat haar herinneringen bezoedeld zouden raken. Hij wist van niets en zij hield hem voor dat ze zo slecht tegen de hitte kon. Tijdens die dagen kreeg ze een steeds grotere hekel aan zichzelf om alle verkeerde gedachtes die in haar opkwamen. Misschien had Leo altijd al gevoeld dat er iets niet klopte in hun relatie en haar daarom dubbel zo hard gestraft door er vandoor te gaan met haar bazin. Dat was pas invulling geven aan het spreekwoord 'baas boven baas'.
"Mam, waar ben jij toch met je gedachten vandaag? Is het weer zover, stijgt het kwik weer boven de 25 graden?"
Blijkbaar had Devon haar een vraag gesteld, zover ze zijn blik en opmerking kon interpreteren.
Blijkbaar had Devon haar een vraag gesteld, zover ze zijn blik en opmerking kon interpreteren.
"Sorry schatje, wat vroeg je?"
"Waarom je dit jaar niet met ons mee op vakantie gaat? Even weg van huis, een andere omgeving zou je goed doen. Mark en ik trekken wel ons eigen plan. Jij kunt gewoon doen waar je zin in hebt. Ik weet zeker dat Mark het ook een goed idee vindt. Ik zal het vanavond meteen met hem bespreken."
"Ach Devon, lieverd, ik weet het niet. Ik ben al zo lang niet meer op vakantie geweest."
"Juist daarom mam. Na dat hele gedoe met pap heb je echt even een verzetje nodig. En Mark en ik lopen natuurlijk als homostel erg in de gaten in het buitenland. We hebben een chaperonne nodig."
Ze keek hem lachend aan. “Jij trekt ook alles uit de kast hè”.
Woordgrapjes die ze voortdurend met elkaar maakten en de toon zetten van hun sterke moeder-zoon-relatie.
“Ik zal erover nadenken”, vertrouwde ze hem toe toen ze afscheid namen.
Hoe blij ze anders was als Devon op bezoek kwam, zo opgelucht was ze vandaag toen hij de deur uit ging. Eindelijk tijd voor zichzelf. Ze sloot alle gordijnen in het huis, liep de trap op, gooide haar kleding op de overloop – de verzamelplek voor vuile was - , drukte op stand drie van de ventilator en ging naakt op bed liggen. Op het moment dat ze haar ogen sloot, reisde ze af naar Taormina. Zij en haar vriendin Evelien waren er dertig jaar geleden neergestreken tijdens hun backpack avontuur. Op een drukkend warme dag hadden ze een cafeetje opgezocht. Hij, Giulio zo leerde ze later, stond achter de bar. Toen ze hem aankeek leek de wereld om hen heen te vervagen. Het praten van de mensen in het cafeetje had haar vreemd hard in de oren geklonken.
"Everything is fine", in een zangerig Italiaans – Engels accent, was het eerste wat ze hoorde toen ze bijkwam. Hij zat naast haar. Zijn hand die over haar pols streek voelde aangenaam verkoelend.
"Je bent flauw gevallen Inez." Eveliens stem had haar weer een beetje terug naar aarde gebracht.
"Yes, it’s the heat", had ze gestameld.
Daarna was alles in een stroomversnelling gegaan. Hij had hun de streek laten zien. Het had haar geen bal geïnteresseerd. Haar ogen hadden alleen maar zijn kant op gekeken. Hij bleek bovendien een slechte gids. Vertelde twee keer hetzelfde verhaal, in Engels waar soms geen touw aan vast te knopen was. Al had hij Chinees gesproken, en zij Oezbekistans, het was hun lichaamstaal waarmee ze met elkaar communiceerden. Evelien had zich al snel teveel gevoeld en hen alleen gelaten.
Op haar slaapkamer, met het ruisende geluid van de ventilator en de gordijnen die lichtjes opbolden, voelde ze opnieuw die eerste kus. Zijn tong, aarzelend, in latere kussen dwingender. Hoe haar huid leek te ontvlammen onder zijn aanrakingen. Zijn handen die haar borsten opeisten, ze modelleerde en vormde alsof ze al die tijd gewacht hadden om in zijn handen hun uiteindelijke vorm te krijgen. Hoe hij Italiaanse liefkozingen fluisterde in haar oor en met zijn warme adem haar lichaam onder stroom zette. Zijn karamelkleurige, gespierde armen, glanzend van zweet, stevig om haar heen. Het onvermijdelijke afscheid nog even afwerend.
Hoe blij ze anders was als Devon op bezoek kwam, zo opgelucht was ze vandaag toen hij de deur uit ging. Eindelijk tijd voor zichzelf. Ze sloot alle gordijnen in het huis, liep de trap op, gooide haar kleding op de overloop – de verzamelplek voor vuile was - , drukte op stand drie van de ventilator en ging naakt op bed liggen. Op het moment dat ze haar ogen sloot, reisde ze af naar Taormina. Zij en haar vriendin Evelien waren er dertig jaar geleden neergestreken tijdens hun backpack avontuur. Op een drukkend warme dag hadden ze een cafeetje opgezocht. Hij, Giulio zo leerde ze later, stond achter de bar. Toen ze hem aankeek leek de wereld om hen heen te vervagen. Het praten van de mensen in het cafeetje had haar vreemd hard in de oren geklonken.
"Everything is fine", in een zangerig Italiaans – Engels accent, was het eerste wat ze hoorde toen ze bijkwam. Hij zat naast haar. Zijn hand die over haar pols streek voelde aangenaam verkoelend.
"Je bent flauw gevallen Inez." Eveliens stem had haar weer een beetje terug naar aarde gebracht.
"Yes, it’s the heat", had ze gestameld.
Daarna was alles in een stroomversnelling gegaan. Hij had hun de streek laten zien. Het had haar geen bal geïnteresseerd. Haar ogen hadden alleen maar zijn kant op gekeken. Hij bleek bovendien een slechte gids. Vertelde twee keer hetzelfde verhaal, in Engels waar soms geen touw aan vast te knopen was. Al had hij Chinees gesproken, en zij Oezbekistans, het was hun lichaamstaal waarmee ze met elkaar communiceerden. Evelien had zich al snel teveel gevoeld en hen alleen gelaten.
Op haar slaapkamer, met het ruisende geluid van de ventilator en de gordijnen die lichtjes opbolden, voelde ze opnieuw die eerste kus. Zijn tong, aarzelend, in latere kussen dwingender. Hoe haar huid leek te ontvlammen onder zijn aanrakingen. Zijn handen die haar borsten opeisten, ze modelleerde en vormde alsof ze al die tijd gewacht hadden om in zijn handen hun uiteindelijke vorm te krijgen. Hoe hij Italiaanse liefkozingen fluisterde in haar oor en met zijn warme adem haar lichaam onder stroom zette. Zijn karamelkleurige, gespierde armen, glanzend van zweet, stevig om haar heen. Het onvermijdelijke afscheid nog even afwerend.
Het kwam, dat afscheid, ze moesten terug naar huis. Studies moesten hervat worden. Net zoals ze die eerste kus zelfs dertig jaar later bijna kon proeven, zo voelde ze de tranen weer over haar wangen lopen. Ze hadden elkaar beloofd contact te houden en zodra de mogelijkheid zich voordeed elkaar weer op te zoeken.
Terug in Nederland was er van nazomer geen sprake meer. De herfst zette vroeger dan normaal in. Toen bleek dat ze geen darminfectie had meegenomen uit Sicilië maar een zwangerschap hadden de donkere dagen haar helemaal overvallen. Wie had ze in vertrouwen moeten nemen? Haar ouders die midden in een scheiding lagen en hun handen vol hadden aan hun eigen misère? Giulio die in Sicilië druk was met het opzetten van een eigen bistro? Hij had zijn plannen al klaar. Vanuit zijn machocultuur wilde hij haar iets kunnen bieden als zij met haar studie klaar was en terug zou keren naar hem. Ze kon hem niet belasten met de druk van een zwangerschap. Evelien, die net in een heftige relatie zat met een oudere, getrouwde man was ook geen optie. En toen was daar Leo, haar studiegenoot aan de opleiding Verpleegkunde. Hij had haar zwangerschap opgemerkt, naar haar verhaal geluisterd en haar gesteund. Toen ze later een miskraam kreeg was hij het die haar tranen droogde en haar verzorgde. Sicilië leek een eiland heel ver weg. Leo was van mening dat vakantieliefdes geen stand hielden. Onzeker als ze was klampte ze zich aan hem vast en groeiden ze steeds meer naar elkaar toe. Van studiegenoten werden ze collega’s, geliefden, echtgenoten, ouders. De scheiding, nu een jaar geleden, was de finishing touch. Giulio was een herinnering geworden die niet vervaagde en haar met het stijgen van het kwik overspoelde als een tsunami.
De eerste donderslagen dienden zich aan in de verte. Ze hadden zwaar onweer voorspeld voor vanavond. Heerlijk. Onweer ruimde haar geest op. Ze stond op en liep naar de spiegel. 49 jaar was ze nu. Ach, ze mocht best tevreden zijn over haar lichaam. Ze kreeg genoeg complimenten. Hoe zou Julio er nu uitzien? Hij was nu 51. Hij had geen Facebook account, dat had ze al opgezocht. Maar zijn bistro bestond nog steeds. Ze wist niet of hij getrouwd was, of en hoeveel kinderen hij had. Hij had haar destijds gesmeekt om terug naar Sicilië te komen maar zij had hem uiteindelijk overtuigd dat hun liefde bestemd was voor één zomer en niet zou kunnen standhouden. Hoe had ze zo dom kunnen zijn. Ze had niet alleen hem maar ook zichzelf voorgelogen.
De slaapkamer werd kort in een helder licht gezet, vlak daarna volgde een knal die de hemel doormidden leek te splijten. Ze pakte haar gsm van het nachtkastje.
Terug in Nederland was er van nazomer geen sprake meer. De herfst zette vroeger dan normaal in. Toen bleek dat ze geen darminfectie had meegenomen uit Sicilië maar een zwangerschap hadden de donkere dagen haar helemaal overvallen. Wie had ze in vertrouwen moeten nemen? Haar ouders die midden in een scheiding lagen en hun handen vol hadden aan hun eigen misère? Giulio die in Sicilië druk was met het opzetten van een eigen bistro? Hij had zijn plannen al klaar. Vanuit zijn machocultuur wilde hij haar iets kunnen bieden als zij met haar studie klaar was en terug zou keren naar hem. Ze kon hem niet belasten met de druk van een zwangerschap. Evelien, die net in een heftige relatie zat met een oudere, getrouwde man was ook geen optie. En toen was daar Leo, haar studiegenoot aan de opleiding Verpleegkunde. Hij had haar zwangerschap opgemerkt, naar haar verhaal geluisterd en haar gesteund. Toen ze later een miskraam kreeg was hij het die haar tranen droogde en haar verzorgde. Sicilië leek een eiland heel ver weg. Leo was van mening dat vakantieliefdes geen stand hielden. Onzeker als ze was klampte ze zich aan hem vast en groeiden ze steeds meer naar elkaar toe. Van studiegenoten werden ze collega’s, geliefden, echtgenoten, ouders. De scheiding, nu een jaar geleden, was de finishing touch. Giulio was een herinnering geworden die niet vervaagde en haar met het stijgen van het kwik overspoelde als een tsunami.
De eerste donderslagen dienden zich aan in de verte. Ze hadden zwaar onweer voorspeld voor vanavond. Heerlijk. Onweer ruimde haar geest op. Ze stond op en liep naar de spiegel. 49 jaar was ze nu. Ach, ze mocht best tevreden zijn over haar lichaam. Ze kreeg genoeg complimenten. Hoe zou Julio er nu uitzien? Hij was nu 51. Hij had geen Facebook account, dat had ze al opgezocht. Maar zijn bistro bestond nog steeds. Ze wist niet of hij getrouwd was, of en hoeveel kinderen hij had. Hij had haar destijds gesmeekt om terug naar Sicilië te komen maar zij had hem uiteindelijk overtuigd dat hun liefde bestemd was voor één zomer en niet zou kunnen standhouden. Hoe had ze zo dom kunnen zijn. Ze had niet alleen hem maar ook zichzelf voorgelogen.
De slaapkamer werd kort in een helder licht gezet, vlak daarna volgde een knal die de hemel doormidden leek te splijten. Ze pakte haar gsm van het nachtkastje.
"Hoi mam", klonk Devons stem enthousiast, "wat een weer hè. Ik heb trouwens al met Mark overlegd. Zoals ik al dacht is hij het helemaal met me eens. Je gaat toch mee hè. Daarom bel je toch?"
"Op één voorwaarde Devon. Dat ik de locatie mag bepalen."
30/8'13 Aedin Mugain
"Op één voorwaarde Devon. Dat ik de locatie mag bepalen."
30/8'13 Aedin Mugain