Dit moment, dit ogenblik, hij probeerde het aan een liedje te koppelen, een geur, iets. Iets wat hem voor altijd zou verbinden aan dit moment, hier, deze ruimte, waar het gebeurd was en nog ging gebeuren. Toen hij besefte dat geen liedje, geen geur krachtig genoeg zou zijn en hij dit moment geurloos en melodieloos zou moeten opslaan in zijn herinnering bekroop hem een angst die hem bij de strot greep. Wat als hij dit moment nodig zou hebben en de herinnering er niet meer was? Hij moest een manier vinden om het in zijn geheugen te kerven. Alsof het antwoord op deze vraag gewacht had, openbaarde het zich als een visioen.
"Hebbes", hij opende het pincet en liet de grijze haar in de wasbak vallen als een vlo die hij uit de vacht van zijn hond had geplukt. Het zijn er teveel”, verzuchtte hij. Een kleurspoeling zoals Hilde hem al vaker had aangeraden, zou misschien toch niet zo’n gek idee zijn. Hij boog zo dicht naar de badkamerspiegel toe dat zijn adem de spiegel besloeg en inspecteerde de rimpels rond zijn ogen. Zijn uiterlijk was de laatste paar maanden iets waar hij behoorlijk mee in de weer was. Vandaag kwam het er allemaal net nog wat meer op aan.
"Aron, kun jij straks even boter meenemen van de supermarkt, in de kelder staat niets meer." Hildes stem klonk geïrriteerd. Na twintig jaar huwelijk kon hij uit de klank van haar stem opmaken in welke stemming ze verkeerde. Zelfs tijdens haar geïrriteerde buien vond hij Hilde lief.
Hij had haar leren kennen tijdens een uitwisselingsproject in India. Jong en verlegen was ze. Ze fascineerde hem. Hoe beter hij haar had leren kennen, hoe meer hij zich tot haar aangetrokken voelde. Totdat hij besefte dat hij verliefd op haar was geworden. Hij was op zoek geweest en had gevonden, waarna hij meteen had besloten haar niet meer los te laten. Ze was mooi, ze was nog steeds mooi. Jeugdig, modern, een vrouw van deze tijd. Hij was trots op haar. Daar waar vrienden andermans kinderen opvoedden en alweer de sleur begonnen te proeven in hun tweede huwelijk, daar vormden hij en Hilde toch maar mooi nog steeds een gelukkig gezinnetje. Als Sam of Lieve vertelden dat de ouders van een klasgenootje gingen scheiden, iets wat steeds vaker aan de orde leek te komen de afgelopen twee jaar, schermde hij met de opmerking "Ja ja Hilde, we beginnen een uitstervend ras te worden."
De huiswarmte van zich afschuddend stapte hij in zijn auto om koers te zetten naar een ander doel dan zijn vrouw in gedachte had. Hij zette de autoradio wat harder, als kon de electrobeat van het dancenummer op de radio het verradersgevoel, dat toch even bezit van hem nam, van hem af trillen. Met de snelheid waarmee de kilometers die hem van Mara scheidden minderden, voelde hij de opwinding en de spanning opkomen die een jarig kind moest voelen als het voor het raam stond te wachten op de gasten. Vandaag ging het gebeuren, moest het gebeuren. Hij had zich lang voorbereid op deze dag die hij in zijn fantasie al vele malen had beleefd in alle mogelijke variaties, toch steeds met Mara en hij als rode draad. Hij kon bijna niet geloven dat een van die fantasieën op het punt stond werkelijkheid te worden.
Mara was sexy en jong, sprankelend, zoals er wel meer Mara’s rondliepen in zijn directe omgeving. Als hij een presentatie gaf, zat ze tussen de aanwezigen. Hun blikken kruisten elkaar, in zalen, in gangen, op trappen, vaker, intenser, langduriger. Een lach, een kort gesprek, koffie. Hij was niet op zoek geweest, die behoefte was er niet geweest. Mara was het ijsje dat de ober op zijn dienblad droeg voor de mensen die naast of tegenover je zaten, als jij nog twijfelde over wel of niet een toetje nemen. Oh hij had heus wel geprobeerd afstand te houden, net te doen alsof er niets aan de hand was, dat was hij aan zichzelf en al helemaal aan Hilde verplicht. Lang had dat niet geduurd. Hij kon zichzelf niet voor de gek houden. Hij was verliefd geraakt. Er moest een verschil zitten tussen verliefd worden en verliefd raken zo verklaarde hij aan zichzelf deze nooit eerder ervaren gekmakende en intense gevoelens.
Het was Mara geweest die de eerste stappen had gezet. Zo verbaasd was hij dat ze hem uit al die hongerige, jonge honden die achter haar aan renden had gekozen. Maar Mara had hem al snel duidelijk gemaakt dat van kiezen geen sprake was geweest, noch van nuchter verstand. “Het is simpelweg een gevoelskwestie”, had ze hem op, de haar zo kenmerkende, eigen wijze en vol overtuigingskracht laten weten. “Jij en ik, we are meant to be”.
De eerste keer dat ze samen hadden afgesproken was hij verrast geweest over het gemak waarmee hij thuis een lulverhaal had opgehangen. Had hij al achteraf wroeging kunnen voelen, het nagenot van het samenzijn met Mara liet geen plaats meer voor welk ander gevoel dan ook.
Daarna was er geen houden meer aan. Elke seconde van de dag dacht hij aan Mara. Het samenzijn met haar was een liefdesepos waar geen gedicht tegen was opgewassen. Ervan overtuigd dat hij zojuist hét ultieme moment met haar beleefd had, bleek het een volgende keer nog mooier en nog beter te zijn. Hoe heftiger en intenser hun relatie werd, des te banger werd hij om het kwijt te raken. Steeds als hij de deur van Mara’s appartement achter zich dichttrok begon het terugdenken. Aan haar geur die met geen enkele andere geur te vergelijken was en het lekkerste luchtje was dat hij ooit om zich heen had gedragen. Aan haar lange benen, glanzend, haast reflecterend in de kleur van het schemerlicht. Aan haar handen die zachtjes zijn rug kneedden op het ritme van zijn stoten. Elke flinter Mara, elk fragment met haar, wilde hij bij zich dragen. Het werd teveel om te onthouden. Hij dreigde te vergeten en te verliezen.
Hij ging bij zichzelf te rade. Belangrijke momenten in zijn leven waren altijd gekoppeld aan iets. Zijn jeugd was gekoppeld aan muziek. Elk plaatje uit die tijd haalde geur en kleur terug. Bij de geboorte van Sam hoorde het van pijn doordrongen gezicht van Hilde. Het overlijden van zijn vader was verbonden met sneeuw. De hele week had er een dik pak sneeuw gelegen. Hij moest de momenten met Mara koppelen aan iets dat alles overtreffend was. Het had hem weken uit zijn slaap gehouden. Totdat het antwoord zich aandiende. Eerst was hij ervoor teruggeschrokken. Maar hoe hij ook nadacht, steeds kwam hij er weer op terug en langzaamaan was hij gaan inzien dat het de ultieme oplossing was.
Toen Mara de deur opende wist hij meteen dat hij de juiste dag had uitgekozen. Ze zag er mooier uit dan ooit. Voordat de deur het slot raakte hadden ze elkaars lichaam al gevonden. Hoe was het mogelijk dat de sex dit keer nóg beter en nóg intenser was. Hij ademende in, zoog op, absorbeerde en inhaleerde.
Het was al avond toen hij zich naar Mara toedraaide en haar lang aankeek.
"Liefje, ik heb lang gezocht naar een manier om de momenten met jou voor altijd vast te houden, ze nooit meer kwijt te raken. Ik ben zo bang om ze te verliezen. Er moet iets heel krachtigs tegenover staan. Iets waardoor ik altijd aan jou en alles om jou heen zal denken."
Hij rommelde in zijn tas die hij onder het bed had geschoven.
"Ik zag zo’n fragment op tv over de oerknal en het ontstaan van de wereld en toen wist ik het. Dit is het enige wat sterk genoeg is."
In een flits legde hij met zijn ene hand het kussen op het hoofd van Mara en nam hij het pistool in zijn andere hand. Het kussen smoorde de knal.
Een wereld weggevaagd. Het moment zou nooit meer verloren gaan.
3/4 '13 Aedin Mugain