Opgewarmd door Milow lopen we richting de tent. Kyteman staat op ons lijstje als “must seen”. Door de strakke programmering is het constant schipperen. Breken we het ene optreden eerder af om zodoende een goede plek te veroveren bij het volgende optreden of, zoals in dit geval, kijken we Milow af en schuiven dan maar achteraan bij Kyteman.
Dat de tent zo vol zou staan hadden we echt niet verwacht. Al snel begrijpen we waarom. Enthousiaste feestelijke klanken klinken ons tegemoet. In de tent is het één springende blije massa mensen. We kijken elkaar aan. Onze blikken zeggen genoeg. Dat willen wij ook !. Het is zaak zo snel mogelijk een goede plaats te veroveren. Dit optreden vereist een plek aan het podium.
Ervaren festivalgangers als we zijn laten we ons niet ontmoedigen. We lopen om de tent heen tot aan het podium en proberen in te schuiven via de zijkant. Een duwtje hier, een duwtje daar en niet veel later staan we zowaar aan het hek dat het pers- van het gepeupelvak scheidt.
Het hele podium staat vol met springende, rappende, zingende, blaas-/strijkinstrument spelende Kytemannen en -vrouwen. Het enthousiasme is zo aanstekelijk dat ze de hele tent platspelen. Al snel maken we met onze vrienden de afspraak om zo snel mogelijk kaartjes te scoren voor een concert van Kyteman.
Ik wurm me wat meer naar voren om nog beter zicht te hebben. Mijn partner laat ik achter me, mijn vrienden ook. Ik wil dit moment alleen beleven. Me laten wegvoeren door de muziek.
Na een hele serie rappe nummers wordt het tijd voor een moment van bezinning. Mister Kyteman himself pakt zijn trompet erbij, geeft een korte inleiding en blaast de eerste tonen van “Sorry”. De zon schijnt op de tent, prachtige trompetklanken dalen neer op de mensenmassa. Ik voel warmte, ik voel stilte en kijk om me heen. Mijn vriendin met haar man, dicht bij elkaar, samen genietend van het moment. Even steekt het, waarom zij wel en wij niet. Ik sluit mijn ogen. Kyteman neemt me mee.
2 ½ maand later
Ik steek de sleutels in het contact en start de motor van mijn aftands maar trouw wagentje (zoals mijn Belgische collega het zo mooi zegt). Meteen springt de radio aan en vliegen de vrolijke Kyteman klanken me om de oren. Mijn vergeetachtige lieverd heeft weer eens de cd in de radio laten zitten. Maar aangezien onze muzikale smaak nagenoeg hetzelfde is kan het mijn goedkeuring wegdragen.
Ik laat de door mij uitgekozen cd op de autostoel liggen. Ja, ik heb eigenlijk wel zin in een portie jazzy hiphop. Hmm, nog steeds niet naar hun concert geweest bedenk ik me. Zoveel andere leuke concerttickets wel al gescoord. De cd springt naar nummer 7 en zwoele trompetklanken brengen me op andere gedachten. Pinkpop 2009, mijn vriendin en haar man. De beelden in mijn hoofd rijmen niet met de werkelijkheid. Ze leken toen zo verliefd, nu liggen ze in scheiding. Terwijl ik…
Ik druk op reject, en haal mijn cd uit het doosje. Van buiten mag mijn auto zich dan aanhoren als een sousafoon, binnenin is het vandaag een en al mooi trompetgeschal.
Sorry, lieverd dat ik er toen niet voor je was. Mag ik het met deze goedmaken ?
Aedin 8/9'09
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
0 reacties:
Een reactie posten