Er is geen klok die hem vertelt dat het bijna tijd is. Hij voelt haar steeds dichterbij en weet dat het een kwestie van momenten is voordat ze samen zullen zijn.
Opnieuw pakte hij het stukje papier uit zijn broekzak. Hij volgde met zijn vinger de lijnen die Tess had getekend. De twee bomen met daar tegenover het kruisbeeld, hij moest hier naar links. Zijn ogen versmalden zich, doorzochten het gebied dat zich voor hem uitstrekte. In de verte zag hij de heuvel, daar moest het zijn. Hij begon te rennen.
De lucht om hem heen wordt zwaarder. Geluidstrillingen nemen toe. De absolute stilte ligt alweer een tijdje achter hem.
Het was precies zoals ze het had beschreven. Raar, om het beeld dat hij zich in zijn hoofd had gevormd nu voor zich te zien. Het houten, half achter struiken verscholen huis; aan de voorkant het blauw geverfde raam met daaronder het bankje. Vanaf die plek zou hij het beste zicht hebben, herinnerde hij zich dat ze had gezegd. Haar moeder zou hem daar niet kunnen zien. Dat had hij een vreemde opmerking gevonden.
Een wirwar van klanken om hem heen, zoveel lichtschakeringen. Als een ronddraaiende tol voelt hij zich. Hij weet dat hij op zoek moet naar die ene, hem zo bekende stem.
Bukkend en ervoor zorgend dat hij met zijn hoofd onder het raam bleef knielde hij op het bankje. Nieuwsgierigheid won het al snel van de vrees om zomaar naar binnen te gluren. Langzaam strekte hij zijn hoofd om zijn ogen een eerste blik te gunnen. De piano stond in het midden van de ruimte. Tess zat op de kruk met haar rug naar hem toe. Een tafereel dat niet lang stil bleef. Hele series klanken kwamen in volle snelheid op hem af. Beelden moesten plaatsmaken voor aanzwellende, extatische tonen die hem optilden en meenamen om hem in een lieflijke decrescendo een kort rustmoment te gunnen. Hij kon niets anders dan zich laten meevoeren.
'Je bent er. Ik was zo bang dat je niet zou komen. Voor vanavond heb ik een stuk van Rachmaninov uitgekozen. Jouw lievelingssonate.' Haar stem te horen, dàt is zijn favoriete stukje muziek. Dit moment van ontmoeten is het plaatje dat hij niet wil laten vervliegen. Hij wil haar lieve woordjes toefluisteren die ze niet zal horen; ieder plekje in haar nek met kussen bedekken die ze niet zal voelen. Nu hier, haar weten, het is mooi zoals het is.
Waar was de vrouw vandaan gekomen die de tonen leek op te vangen met haar lichaam? Haast doorschijnend in haar dans, zo mooi. 'Als je muziek wilt zien moet je vanavond naar mijn huis komen' had Tess gezegd.
Elegant neemt ze plaats op de pianokruk. Ze sluit haar ogen en legt haar hoofd iets opzij. Een houding die hem zo vertrouwd is. Haar handen beroeren gracieus de toetsen. Met de eerste klanken stroomt vrijheid hem tegemoet. Hij danst zijn dans voor haar.
Het verhaal spookte al een hele tijd door mijn hoofd maar vond een vorm door de herfstopdracht van Fantasierijk: schrijf een nonlineair verhaal van maximaal 500 woorden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
0 reacties:
Een reactie posten